‘Schrijven is voor een echte schrijver een instinct, in die zin dat het ondenkbaar is om het niet te doen. Net als ademhalen. Alleen kost het beduidend meer inspanning dan ademhalen en kan het zelfs waarlijk een kwelling zijn. Je kunt niet een beetje proberen te schrijven, evenmin als je een beetje kunt proberen een topvoetballer te zijn of een briljante natuurkundige. Het vergt jaren van toewijding, studie en training. Als je de noodzaak niet voelt, laat het dan. Dat bespaart je een hoop ellende.’

Dit zegt Ilja Leonard Pfeijffer in een interview met Schrijven Magazine waarin ze hem vragen om schrijftips.

Ik kan me nog goed herinneren dat we tijdens de schrijfopleiding een onderwerp moesten kiezen voor een kort verhaal (wat we later konden uitwerken naar een roman). Mijn medestudenten haalden stuk voor stuk hun blocnotes met uitgewerkte verhaalideeën tevoorschijn. Blijkbaar was mij iets ontgaan in de vorige les, ik had niets. Ik vroeg beleefd of ik als laatste mocht omdat ik nog even wilde nadenken. Van de ideeën van de anderen kreeg ik weinig mee, ik hoorde hun stemmen vaag brommen terwijl ik als een bezetene zat te pennen om vooral maar met een idee te kunnen komen. Ik had geen specifiek verhaal in me wat ik móest vertellen (dat leek bij de anderen wel het geval). En net zoals bij veel keuzes in mijn leven bepaalde het momentum waar ik over zou gaan schrijven: een dochter die twijfelt, een moeder vol wijze raad en een act in Holland’s got talent voor de nodige spanning. En wat ik daar toen (bijna achteloos of als ik het mooier maak dan het was, instinctmatig) had bedacht, heeft me tot op de dag van vandaag niet meer los gelaten. Ik wil het liefst elke dag schrijven, ik wil het verhaal afmaken en in wil dat het goed is.

Pfeijffer zegt ook dat je zelfvertrouwen moet hebben en dat schrijven moed vergt, moed om te beginnen en moed om vol te houden en bovenal moed om iets te maken waar niemand op zit te wachten maar wat, zodra het er is, niet meer valt weg te denken.

Al die tijd dat ik schrijf (want als je denkt dat je verhaal af is moet je het vooral nog een keer herschrijven), weet ik dat ik alleen nog maar beter kan worden. Dat dit pas het begin is. Ik voorzie jaren van toewijding, studie en training en ik heb er zin in!