Help, wat gebeurt er met mij? Ik, de weliswaar introverte maar toch vrij zelfverzekerde vrouw, drentel paniekerig op en neer voor mijn kledingkast. Gisteren had ik nergens last van, gisteren had ik er zin in, verklaarde ik vrolijk aan redactie-assistente Kanta toen die belde om te checken of ik klaar was voor mijn fotoshoot. Maar nu? Nu ben ik veranderd in een zenuwachtig, onzeker wezen dat niet weet wat ze aan moet trekken terwijl de fotograaf beneden zijn spullen klaarzet. Een ontzettende vrouw die in de passpiegel gruwelt van haar wallen en van de twee extra rimpels die juist vannacht besloten hebben uit hun schuilplaats te komen. Eenmaal weer beneden (een stuk minder opgedoft, weg glamourjurk, hallo simpel truitje), piep ik tegen fotograaf Merlijn (hopelijk kan hij echt toveren) dat hij me best mag fotoshoppen, waarop hij geruststellend sust dat het wel meevalt met die wallen. Schoorvoetend besluit ik hem te geloven. Ik ga staan en we beginnen. Merlijn geeft me tips. Mocht je ooit een fotoshoot hebben…

Tip 1: Als je recht voor de camera staat lijk je 5 kilo zwaarder, een beetje draaien dus.

Tip 2: Teveel tand is niet mooi, teveel boos is niet mooi, iets ertussen in dus (dit blijkt voor mij heel lastig want ik lach nogal graag op de foto en als ik mijn lippen op elkaar moet houden krijg ik een rare tril mond)

Tip 3: Marijke Helwegen, oftewel: borstjes vooruit en lipjes getuit maar dan zonder de lipjes want dat geeft een ongewenst rimpeleffect dus.

No one said it would be easy. En na dit alles moet ik als klap op de vuurpijl er nog intellectueel bij kijken ook. Daar schieten we alle drie flink van in de lach. ‘Nee, nee, niet lachen,’ roepen ze in koor (zij mogen wel lachen, ik niet), denk maar aan iets moeilijks. Waarop Kanta vraagt: ‘Waar denk je aan?’
Eerlijk gezegd denk ik op dit moment aan niets. Het is heerlijk leeg in mijn hoofd.
‘Nergens aan.’
Dit vinden ze heel knap en bijzonder intellectueel. Missie geslaagd. Ik begrijp ze wel hoor, die fotomodellen. Voordat je op moet totale paniek en dan na veel geklik en wat aanmoedigende woorden van de fotograaf – ja, nu kijk je goed, vasthouden dit, je kin iets meer naar onder, mooi – steeds meer in een staat van leegte zakken. Weer iets geleerd en het mooiste is, ik ben compleet Zen!