Soms hoef je voor een horror-scene alleen maar een keer, zoals ik vorige week, door je tandarts doorverwezen te worden naar een endodontholoog. Er was een zwart plekje geconstateerd onder mijn kies, de endodontholoog zou er naar kijken, mogelijk kreeg ik een wortelkanaalbehandeling. Ik stapte de praktijk van de endodontholoog binnen en kreeg direct de zenuwen. Het was een kale, witte ruimte met aan weerszijde van de muren een rij kuipstoeltjes. Geen rustgevend schilderijtje aan de muur of troostende plant in de hoek. Door een openstaande deur zag ik de receptionist zitten die gebaarde dat ik plaats kon nemen terwijl hij verder praatte in zijn mobiel. Het verhitte gesprek ging niet in het Nederlands (Pools misschien?). Hij liep steeds roder aan en begon te ijsberen. Uit weer een andere deur kwam een vrouw met lang los haar, dik in de make-up. Ze droeg een witte doktersjas maar kwam op mij over als een verveelde assistent. Ze rommelde wat op het bureau van de receptionist, keek kort mijn kant op en rommelde verder. Ik had om 12.00 uur de afspraak, het was al 12.30 uur. Eindelijk legde de jongeman zijn mobiel weg en kwam met een vragenlijst mijn kant op. ‘Krabben?’ Ik was toch echt de enige nerveuze patiënt in de wachtruimte. ‘Van der Krabben.’ Het kostte me tien minuten om de ellenlange lijst in te vullen. Ik zette met moeite mijn handtekening eronder. Het voelde niet goed, ik wilde weg. Op dat moment kwam een kleine vrouw met vettig haar en (bloed)vlekken op haar schort mijn kant op. Ook zij droeg opvallend veel make-up. Ze gaf me een slap handje en vroeg in gebrekkig Nederlands of ik mee kwam naar de behandelkamer. Mijn maag trok samen. ‘Alleen eerst kijken graag, nog geen behandeling.’ Ze knikte. Waarop ik zei: ‘Ik vind het wel wat rommelig gaan.’ Ze staarde me kort aan en zei toen nijdig: ‘Gaat u maar weg.’ ‘Pardon?’ ‘U kunt gaan.’ Een tel staarde ik haar beduusd aan. Ik was allang blij want ik wilde ook weg, uit het diepst van mijn wezen inmiddels, maar er borrelde verzet op. Ik draaide me bij de deur om en zei tegen de endodontholoog – of wat daar voor door moest gaan – en haar handlangers: ‘Dit is werkelijk STUITEND!’ Dat laatste woord schreeuwde ik. Daarna zette ik het op een lopen en kwamen zij me met slagersmessen achterna…