Ik sta stil. Voor de een zal dit negatief klinken, voor de ander positief.

De wereld beweegt, maar ik niet en ik laat het gebeuren. Blijkbaar is het nodig. Ik denk na, reflecteer op gebeurtenissen, op gevoelens, op wat er nu is. Dat doe ik in mijn hoofd, nog. Niet op papier, nog niet. Tot nu toe dan.

Deze blog schrijven stond niet op mijn agenda. Nee, boek twee moest er komen, het liefst binnen twee jaar en het liefst met een contract van mijn uitgever alvast op zak. Maar de dingen laten zich niet zo gemakkelijk sturen. Het manuscript dat ik inleverde was niet goed genoeg en ergens wist ik ook wel dat dit het geval was. Maar de versie die er ligt is waardevol, zo niet waardevoller dan een versie die wel direct goed genoeg zou zijn geweest. Schrijven is zoeken, is vallen en opstaan, net als leven. Het kan alleen maar beter worden. Zolang ik stilsta, schuif ik het schrijven aan boek twee voor me uit, zo lijkt het. Ik weet wel beter, want ook het stilstaan hoort erbij; het nadenken, het piekeren en twijfelen, het naar binnen keren. En dan, zomaar ineens komt er een berichtje, een berichtje dat een rimpeling teweegbrengt, een kiertje, een gaatje. ‘Of ik wil bloggen voor De Perfecte Buren?’ vraagt degene achter het berichtje, achter de woorden die verschijnen in mijn telefoon. En als we elkaar aan de lijn hebben zegt een vertrouwd klinkende stem die ik voor de eerste keer hoor ‘alles mag en niets moet, het gaat om het plezier, plezier in het schrijven.’ Ja, denk ik, ja. De vrijheid overal over te mogen schrijven; dat is misschien wel wat ik nodig heb, nu. En als ik vraag waarom ze dan uit al die auteurs mij hebben gekozen zegt de stem: ‘omdat ik heel hard moest janken om je boek en ik niet alleen en omdat we ook onbekende auteurs het gunnen meer aandacht te krijgen en, nou ja, gewoon, om een steuntje in de rug te bieden.’

Haar woorden voeden me en ik ga als vanzelf wat rechterop zitten. Want je schrijft, in eerste instantie vanuit een diepe innerlijke noodzaak en als dan blijkt dat het iets is, dat schrijven, iets teweegbrengt bij jezelf én bij anderen, dan wil je meer. En je weet wel dat je het kunt, dat tweede boek, maar je bent op een moment in je leven dat de behoefte aan stilstaan groot is. En toch, toch denk ik dat juist de onverwachte steun, uit onverwachte hoek, zo warm en gemeend, en zo precies op het goede moment, dat die me weer aan het schrijven brengt. Ja hoor, kijk maar, lees maar.

We willen steeds zo krachtig zijn, alles moet kloppen, aan alle verwachtingen moet voldaan worden en het liefst geven we de omgeving of de ‘ander’ de schuld als het anders loopt. Ik wil dat niet meer, merk ik. Want hoezo moet ik een contract krijgen en hoezo moet er binnen twee jaar een tweede boek liggen? Waarom laat ik me dat opleggen, nee, waarom leg ik mezelf dat op?

Ik weet heus wel dat schrijven ‘doen’ is en dat dat tweede boek er alleen komt als ik eraan ga schrijven. Dus ik beschouw deze eerste blog in de nieuwe reeks als dat wat het is: een rimpeling, een opening, een gaatje vol moed, uit liefde en plezier voor het schrijven gevoed (en dat rijmt). ‘Blijf maar dicht bij jezelf,’ zegt de stem als laatste voor we ophangen. Ze stuurt een berichtje na dat we ook nog een mooie naam kunnen bedenken voor deze reeks blogs.

Schrijven kan alleen vanuit jezelf, dat maakt het kwetsbaar en eenzaam, dat maakt het ook goed. Het moet dichtbij zijn, zo dichtbij mogelijk, want alleen dan is het oprecht en zal het lezers raken, daarvan ben ik overtuigd.

Deze Krabbel is ook gepubliceerd op de website van Boeken- en leesclub De Perfecte Buren