In tijden van de coronacrisis zijn de mensen om mij heen het meest gefrustreerd over hoe zwaar het is om nu voltijd met hun kinderen thuis te zijn (degene die ze hebben althans). Naast dat je thuis moet werken, moet je ook nog zorgen dat je kids een beetje heelhuids de dag doorkomen én hun schoolwerk afhebben. Ik kan erover meepraten als alleenstaande moeder (daar gaat volgend jaar verandering in komen, maar dat is weer een ander verhaal) die een meisje van 10 enthousiast moet houden voor rekenen en spelling en een pre-puberende jongen van 13 moet helpen met een literatuurdossier.

Over zijn literatuurdossier gesproken. Daar kreeg hij van zijn docent Nederlands een half jaar geleden al de opdracht voor. Daarover sprak ik hem daarna wekelijks aan: ‘Welke boeken ga je lezen, begin nou op tijd.’ Want hij moest vijf boeken lezen en bij elk boek twee opdrachten maken.

Toen mijn zoon klein was, las hij alles wat los en vast zat, tot de achterkant van het pak hagelslag aan toe. Ik bleef hem boeken voeren en hij verslond ze gretig. Nu voedt hij zichzelf liever met YouTube filmpjes en games en moesten mijn ex en ik noodgedwongen ‘schermtijd’ op zijn mobiel installeren (ik kan het iedereen aanbevelen).
Niet op je telefoon kunnen is saai, dus na het doorwerken van zijn stapel oude Suskes en Wiskes en Donald Ducks, kwam hij op een dag toch maar eens vragen welke boeken hij moest (niet kon, niet mocht) lezen en het liefst niet te dik. Halleluja. Ik dacht geen seconde na en gaf hem Het kleine meisje van meneer Linh; een ongekend mooi verhaal met een ontroerend einde waar je u tegen zegt en het telt slechts 143 pagina’s. Mijn zoon las het in een paar uur uit en belangrijker, vond het mooi. Voor de opdrachten bij het boek koos hij een poster tekenen en een toets met vragen opstellen. Weet je dat je een halve dag kunt doen over het goed op papier krijgen van een paar Chinese ogen? En nog eens een halve dag over het discussiëren met je moeder, wat zeg ik, het weerstand bieden aan je moeders ideeën voor het opstellen van leuke vragen op een toets? Snel lezen zat hem blijkbaar nog steeds in het bloed, maar de opdrachten uitwerken waren een les in geduld hebben die zijn weerga niet kende.

‘Jij hebt gemakkelijk praten mam, jij kunt dit soort dingen goed, ik niet.’ Hij boos, ik geïrriteerd, want ik zat toch naast hem, ik hielp hem toch? De boeken erna – die waar ik hem wekelijks aan herinnerde – moesten alle vier in de laatste twee weken voor de deadline op deze manier verwerkt worden. Samen zitten, hij in de contramine, ik proberen geduldig uit te leggen dat het niet perfect hoefde, als hij maar iets op papier zette. Het probleem was dat hij mijn hulp wilde én het zelf wilde doen. Zo’n moeder die schrijven leuk vindt en romans uitpoept alsof het geen moeite kost, dat is natuurlijk helemaal geen fijn voorbeeld. Mijn zoon en ik werden per dag a-relaxter. Ik hoorde mezelf na zijn zoveelste negatieve opmerking over dat hij niet kon samenvatten schreeuwen: ‘Ik ben helemaal klaar met je… literatuurdossier.’

Dus stel ik de vraag: Kan dit ook anders?

Toen kwam de dag dat moeders gevraagd werd een filmpje op te nemen voor Libelle. Haar roman In je dromen ga jij zou uitkomen als Bookazine. De juf moest twee minuten terug in haar hok en de schrijver mocht weer even ademhalen. Mijn zoon bood lief aan om het te filmen. Twee minuten, ontdekte ik, is best kort. Ik moest iets vertellen over mijn boek, over mezelf en over het Bookazine. Ik schreef wat steekwoorden op een briefje. ‘Sta ik zo goed? Zie je mijn boek als ik het omhoog houd? Dat briefje werkt niet, dan kijk ik te veel omlaag. Ik doe het wel uit mijn hoofd.’ Mijn god, hoe doen die YouTubers dat?
Mijn zoon filmde take na take omdat ik telkens de draad van mijn verhaal kwijtraakte. ‘Je wilt het te goed doen mam,’ zei hij en ‘improviseer gewoon.’

Bij take vijf riep ik gefrustreerd dat ik het helemaal niet kon en stuurde mijn arme dochter weg die ook wilde meekijken. Mijn zoon bleef opvallend kalm. Ik zag hem zelfs zijn lach inhouden toen ik weer struikelde en stopte met mijn verhaal. ‘Relax mam. Je kunt het wel, het hoeft niet perfect.’ Hm, waar deed me dit aan denken? ‘Als je een foutje maakt, niet stoppen,’ sprak hij me vaderlijk toe.
Het foutje maakte ik wel, maar ik stopte niet en daardoor vonden ze het bij Libelle juist heel spontaan. Ik had een prachtig filmpje dankzij mijn zoon.

De coronacrisis duurt voort, het thuiswerken en lesgeven ook. Het literatuurdossier is bij boek vier Percy Jackson en de bliksemdief aanbelandt, mijn zoon ontdekte dat hij – hoewel Het kleine meisje van meneer Linh hem boeide – toch meer houdt van spanning en fantasy. Hij sputtert nog steeds tegen, maar met elke opdracht een beetje minder. Het einde is in zicht. En nadat we onze frustratie en irritaties over en weer geuit hebben, relaxen we samen met een noodelsoepje.