Mijn zoon is na zijn eerste jaar overgestapt naar de tweede klas van een nieuwe middelbare school. Dat is voor hem als kind en voor ons als ouders best spannend. Leuk, maar zeker ook spannend. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap en de eerste schoolweek na de zomervakantie was mijn zoon bij zijn vader. Pas op woensdagmiddag zou hij naar mij komen. Ik had hem op zondag via WhatsApp veel succes gewenst met zijn eerste schooldag, maar er bewust voor gekozen tot woensdag te wachten om te vragen hoe het was gegaan en hoe hij het er vond. Ik wilde dat persoonlijk bespreken.
Toen hij woensdagmiddag thuiskwam ontving ik hem enthousiast, hielp hem van zijn loodzware rugtas af en vroeg hem hoe het was geweest. ‘Goed.’ Wat hij van de klas vond. ‘Leuk.’ Van de mentor. ‘Aardig.’ Mijn zoon is overigens dertien en ondergaat allerlei grote lichamelijke en geestelijke veranderingen. Voor ik mijn volgende vraag kon stellen pakte hij zijn mobieltje, zeeg neer op de trap en opende een of ander YouTube filmpje. Verontwaardigd keek ik het aan en was daarbij in mijn achterhoofd nog lichtelijk teleurgesteld dat hij mij bij binnenkomst geen knuffel had gegeven, iets wat hij bijna altijd doet, of moet ik zeggen deed.
Ik vroeg hem of hij zijn mobiel uit wilde zetten omdat we midden in een gesprek zaten en ik heel erg benieuwd was naar hoe hij zijn eerste schooldag had ervaren. Hij keek twee tellen op, zei ‘dat heb ik toch net gezegd’ en keerde terug naar zijn schermpje. Overigens, als ik ook maar iets zeg over zijn excessieve telefoongebruik noemt hij mij een ‘Boomer’, wat ik helemaal niet ben. We hebben het later, toen we weer tot bedaren waren gekomen, even samen opgezocht. Ik ben van de Patatgeneratie met levensgeluk als hoogste doel (of je daar nou blij mee moet zijn) en hij is van de Generatie Z, ook wel Netgeneratie, waarvoor internet en multitasking vanzelfsprekend is.
Je voelt hem al aankomen. Er ontstond een enorme ruzie waarbij ik hem toewierp dat hij zijn telefoon belangrijker vond dan een gesprek met zijn eigen moeder en hij mij verweet dat ik ervan uitging dat hij het zou verprutsen op school. Beiden totaal niet waar. Er werd geschreeuwd, met deuren gesmeten en gehuild. Ik keek uit naar een fijn moment met mijn zoon in de vorm van een goed gesprek, hij wilde na een lange dag op school even uitzoomen en lekker op zijn telefoon.
Gefrustreerd van het geschreeuw riep ik dat ik zo niet met hem wilde praten en sloot me op in mijn slaapkamer. ‘Stank voor dank’, ‘hij zoekt het zelf maar uit’, ‘k!%#t telefoons ook’, en meer van dat soort termen kwamen uit mijn mond. Door de afstand kon ik hem niet meer horen, maar ik kan me zo indenken dat bij hem termen als ‘k!%#tzooi’, ‘bemoeial’ en ‘gezeik’ of iets in die trant uit zijn mond kwamen. Nu had mijn zoon op zijn kamer kunnen blijven en lekker op zijn mobieltje kunnen blijven kijken en kunnen denken dat hij toch al uitgepraat was en klaar is kees.
Maar mijn zoon vertoont naast puber- en generatie z gedrag, ook gedrag dat ik vrij bijzonder vind voor een dertienjarige, zeker op een moment als dit. Hij kan namelijk net als ik niet tegen ruzie. Hij kwam naar mijn kamer en ik zag dat hij moeite had om niet te gaan huilen. ‘Ik wil geen ruzie maken mam. Volgens mij begrijpen we elkaar gewoon niet.’ Waarop ik knikte en vroeg of hij bij me wilde zitten (wat hij deed) en zei dat ik ook geen ruzie wilde maken, dat ik alleen graag wilde weten hoe het was gegaan omdat ik om hem geef en van hem hou. Waarop hij zei dat hij ook van mij hield en boosheid een stomme emotie vond, want daardoor ging je dingen zeggen die je helemaal niet meende. Waarop ik zei dat ik het met hem eens was, maar dat ruzie soms ook kon helpen om de lucht te klaren.
Maar de allerbelangrijkste boodschap die ik hem en mezelf denk ik op dat moment meegaf was: ‘Ik vind het zo groot van jou dat je naar me toe bent gekomen om het uit te praten.’ We knuffelden en op dat ‘juiste moment’ vertelde hij over school, de klas, de mentor, de spelletjes om elkaar beter te leren kennen, over hoe ik niet zo bang moet zijn dat hij het niet goed zal doen en hem meer zijn gang moet laten gaan. En ik vertelde hem dat ik daar niet bang voor ben en dat ik alleen maar hoop dat hij een fijne klas heeft en leuke leraren en vrienden en realiseerde me dat ik hem inderdaad meer zijn eigen gang moet laten gaan. En ook al is hij een opstandige puber en ik een bezorgde moeder, is hij een digital native en ik een digibeet, is hij Generatie Z en ik Generatie Patat: we zijn altijd moeder en zoon.
Wat we afgesproken hebben om herhaling (en al te erge ruzie) te voorkomen? We checken even bij elkaar waar we behoefte aan hebben, zodat ik het juiste moment kies voor mijn vragen en een persoonlijk gesprek en hij het juiste moment kiest om op zijn telefoon te gaan. Opgelost (hoop ik).
