Kennen jullie ‘The A-team’ nog? Een Amerikaanse serie uit de jaren ’80 waarin ze een plan smeden. Een plan dat vervolgens via vele toevalligheden en een of andere in elkaar geflanste monstertruck altijd slaagt. In een roman moet alles wat je schrijft geloofwaardig zijn, anders haken lezers af. Dan zeggen ze: ‘Ja, ja, dat is allemaal wel heel toevallig, ik geloof er niets van. En hoe het werkelijk gebeurd is mag al helemaal geen rol van betekenis spelen. Maar hoe werkt dat dan in een column? En dan met name in mijn column, waarin ik put uit mijn werkelijkheid? Als ik jullie nu eens vertel dat ik in de periode van 2012, het jaar waarin ik begon aan mijn roman ‘Tot waar we kijken kunnen’, tot 20 november jl., de dag waarop ik het geweldige nieuws kreeg van uitgeverij Ambo Anthos dat mijn boek gepubliceerd gaat worden, zoveel ‘toevalligheden’ heb meegemaakt dat het niet toevallig meer is en A-team achtige vormen begint aan te nemen. Kijk maar eens of je het gelooft.

Op een dag in december van 2012 ga ik met een schrijfvriendin naar een literaire avond waar schrijfsters Elle van Rijn en Marion Pauw (beide van Anthos) optreden. Na afloop koop ik het boek ‘Drift’ van Marion Pauw en maak een praatje met haar, waarna zij schrijft: Voor Inge, veel leesplezier en blijf vooral doorschrijven. Je collega, Marion Pauw. In maart van 2014 krijg ik het gesigneerde boek ‘Dogma’ van debutante en mede-schrijfretraite-ganger Anne Eekhout, waarin zij schrijft: Lieve Inge, ik hoop dat je het mooi vindt. En…een volgend boek dat tussen ons wordt verstuurd is het jouwe voor mij! Goed? En jullie herinneren je vast nog wel mijn tankdebacle met Herman Koch, schrijver bij Ambo Anthos. Ik durfde het toen niet te zeggen, maar wel te denken…misschien worden we op een dag collega’s. In maart 2014 had ik namelijk een gesprek gehad met Annette Portegies van Querido (een gesprek dat ik nota bene had gewonnen via Serious Request van 3FM, terwijl ik zelden iets win) die mijn manuscript goed vond maar beter vond passen bij…Ambo Anthos en me adviseerde het daarheen te sturen, wat ik deed. Ergens in juli kreeg ik vervolgens een bericht van Wanda Gloude, uitgever van Ambo Anthos, dat ze onder de indruk was en of ik wilde komen praten. Tja, ik wilde graag een boek schrijven, volgde een schrijfopleiding, werkte hard, maakte meters, ik deed het zelf, ik had een plan en zette door en toch..en toch. Was het voorbestemd? Of gewoon allemaal heel toevallig? Ik ben in ieder geval megablij en sluit graag af met de memorabele woorden van captain John ‘Hannibal’ Smith: ‘I love it when a plan comes together.’