De gulden snede ken je vast wel uit de wiskunde (de verdeling van vlakken in een speciale verhouding). De gulden snede zou volgens sommigen een intrinsieke schoonheid bezitten waardoor die verhouding veel zou voorkomen in klassieke architectuur, schilderkunst en in de levende natuur. En kennelijk komt het ook terug in de literatuur, zo blijkt uit het boekje Personages, conflict en perspectief van Frans Stüger. Hij stelt daarin dat je een roman in heel veel verschillende structuren kunt gieten, maar hoe verschillend die structuren ook zijn; een ding hebben ze gemeen -de basisstructuur is gebaseerd op het principe van de gulden snede. Hij stelt dat in veel romans, films en verhalen we de crisis aantreffen op de gulden snede omdat het voor de lezer de meest geëigende plek is. Met andere woorden, we willen als lezer dáár de crisis aantreffen anders voelt het niet goed, niet in evenwicht. Ook moeten de scènes of hoofdstukken van je verhaal als opening (3), middenstuk (5) en het slot (2) in een bepaalde verhouding tot elkaar staan (3:5:2). Dit werd door Aristoteles omschreven in zijn Poetica.

Ik was al bijna klaar met mijn manuscript toen ik deze structuur van de gulden snede ontdekte en wat bleek…ik had het onbewust goed in elkaar gezet. De sceneketting die Stüger in zijn boek weergeeft paste precies op de indeling van mijn hoofdstukken: de opening met daarin een voorconflict, het middenstuk met vlak voor de crisis de omkering van het verhaal, de crisis zelf en het slot om het drama af te ronden. Haha, ik had per ongeluk de gulden snede gehanteerd (Fibonacci zou trots op me zijn). Stüger vertelt verder dat hij van studenten soms de kritiek krijgt dat je met zo’n sceneketting de boel invult, het een invuloefening wordt. Dat lijkt me niet. Inhoud en vorm gaan hand in hand en zijn even belangrijk voor een goed geschreven verhaal. Wist je trouwens dat alle onderwerpen al eens langsgekomen zijn in de literatuur. Het gaat er dus niet zozeer om wat je vertelt, maar hoe je het vertelt. En met een beetje hulp van de gulden snede leest het ook nog lekker weg!