Wanneer je debuteert gebeuren er hele leuke dingen; mensen die je boek kopen bijvoorbeeld, het lezen en er iets van vinden. Of uitnodigingen van radio, kranten en online boekensites of literaire sites voor deelname aan een leesclub of een interview. Mensen die je foto’s sturen omdat ze je boek hebben zien liggen bij hun boekhandel, mensen die je erop attenderen als je weer ergens genoemd wordt, mensen die zo hard meeleven dat ze je boek cadeau doen aan anderen of over je boek praten of als een soort eenpersoons-promotieteam door het dorp trekken gewapend met boek en poster (hè mam?). Maar er gebeuren ook rare dingen. Zo word ik sinds ik gedebuteerd ben overstelpt met vriendschapsverzoeken op Facebook. En niet een paar per dag, nee, tientallen per dag. Zou dat nou door mijn boek komen? Ook krijg ik verzoeken vanuit België, India, Amerika, Rusland… En sommigen voegen mij dan ineens toe aan een groep waar ik helemaal niet bij wil horen (een of andere donkere gothic groep, een Marokkaanse kookgroep, een Putin fanclub). Die laatste is extreem hardnekkig. Hij voegde me toe, ik haalde mezelf eruit, een uur later ben ik weer toegevoegd, ik haal mezelf er weer uit, een tel later, hopla, weer in de communistische fanclub. Ja, toen heb ik die meneer dus als vriend verwijderd. Of je wordt vrienden met iemand en krijgt meteen daarop het verzoek die en die pagina leuk te vinden. Wat het zo lastig maakt is dat ik echt geïnteresseerden, mensen die mijn boek willen lezen of al aan het lezen zijn, mogelijk bij voorbaat verwijder omdat ik ze niet ken. Dat zou jammer en zonde zijn. Ik scan nu een beetje op gevoel de profielen en als het goed voelt accepteer ik iemand: Inge de profielen-fluisteraar. Maar dan moet er dus niet direct daarop een privé-bericht gestuurd worden met kusjes en de vraag wat ik aan het doen ben… Opkeplurt!