Hoe komt het dat ik niet ’s ochtends opsta en, nadat ik de kinderen wakker heb gemaakt, ze aan heb gekleed, gezichten gewassen, haren gekamd, duwtjes in de goede richting heb gegeven (daar is de trap naar beneden, naar de keuken, waar jullie moeten ontbijten en liefst vlug een beetje anders komen we te laat), tanden gepoetst, schoenen en jassen aangetrokken, het zadel van de bakfiets afgedroogd voor de billen van vriendlief die als slaapwandelaar de kinderen naar school brengt, dat dus allemaal achter de rug heb, dan niet, nadat ik zelf heb ontbeten, gedoucht en aangekleed, een was in de machine gepropt, dan nog steeds niet, omdat ik een boodschappenlijstje moet maken, wat rondslingerend speelgoed op moet ruimen, de vaatwasser uit moet laden, en dan toch nog niet mijn dropboxmapje manuscripten open…en ga schrijven?

Ga schrijven wat ik gisterenavond voordat ik in slaap viel, wat vrij lang duurde, als een kant en klare scene in mijn hoofd opsloeg en daarbij stoer dacht: dit schrijf ik niet op, dit onthoud ik, omdat ik met mezelf de zotte afspraak heb dat alleen de gedachten, beelden, woorden die ik de volgende dag bij het wakker worden nog onthouden heb, goed genoeg zijn om op te schrijven. Het zit er nog wel, ergens diep en vervaagd en lang niet zo helder en sprankelend als vannacht, die scene over een moeder en kind, het verlangen te beschermen, te verzorgen en het koesteren van de weinige momenten dat het nog nodig is. In het donker kon ik die scene bijna aanraken, de woorden, de emotie, als een 3-d film waarvan je de vormen wilt pakken. Nu is mijn hoofd gevuld met klussen en taken, de betovering verbroken. Ik zie de tijd rechtsonder op het scherm van mijn laptop en bereken hoeveel uur ik nog heb, tijd waarin ik nog de was eruit moet halen en ophangen, boodschappen doen waarvoor ik het lijstje gelukkig al heb, een factuur moet opstellen voor een klant, huiswerk moet maken omdat ik zo nodig schrijfdocent wil worden en dus niet, nog immer niet, ook niet in een gestolen moment dat doe wat ik het liefste doe. Hoe komt dat toch? Waarom doe ik alles wat ik moet doen en niet wat ik wil doen? Autsch. Ik gaf mezelf net een klap in mijn gezicht omdat ik dat iemand gisteren in een film zag doen die zichzelf zo tot de orde riep. Bij hem werkte het.