In mij woont ik. En vandaag (zondag) besloot ik om helemaal niets te doen. Dat kan natuurlijk niet, want zelfs als je niets doet ben je bezig met niets doen. Maar goed, ik bedoelde vooral om lang uit te slapen, niet aan te kleden, in bed aan een nieuw boek te beginnen en dat zes uur later op de bank uit te hebben. En toen? Het plafond bleef wit, van buiten drongen geluiden door. Ik besloot om eens goed te luisteren en al die geluiden te onderscheiden. Op een vreemde manier waren ze daardoor niet verstorend, maar juist rustgevend. Een brommer die langs knetterde, een auto die optrok en even later piepend afremde, voetstappen op de trap bij de buren. De lucht bleef blauw en er dreven dikke wolken in, witte en grijze. Een meeuw vloog het uitzicht binnen, een tweede volgde, daarna een derde en een vierde. Ze zweefden of doken omlaag, gebruikten de thermiek als een glijbaan, cirkelden om elkaar heen. Ze speelden hoog in de lucht. Kon ik maar vliegen, dacht mijn kleine ik. Die woont ook nog steeds in mij en neemt af en toe het woord. In mij praten grote ik en kleine ik. Complete dialogen, ze komen en gaan. Laat ze maar gaan, want de woorden kunnen vandaag niet vangen wat erachter zit, wat echt is. Opstaan, aankleden, water in mijn gezicht, schoenen en jas aan en naar buiten. Van binnen naar buiten. Binnenstebuiten. Lopen tot mijn ikken stil zijn.

In iets goeds zit altijd iets slechts en in iets slechts iets goeds. We maken keuzes, elke dag, elke minuut, misschien wel elke seconde. Soms willen we niet kiezen maar ontkomen we er niet aan. Vandaag schreef ik niet op wat ik dacht, maar schreef ik op wat ik deed. Mijn gedachten, zoekend, liet ik buiten los, ze vlogen de lucht in naar de spelende meeuwen.