Vanochtend werd ik wakker van een kristalhelder stemmetje in mijn hoofd dat ‘mama’ zei.

Ik keek op de wekkerradio en zag dat het half zeven was, stapte uit bed en luisterde aan de trap of de kinderen soms al wakker waren. Het was muisstil in huis. Ik ging naar de wc en kroop vlug weer onder de dekens, nog een half uurtje liggen, maar van slapen kwam het niet meer. Vandaag precies acht jaar geleden werd mijn oudste geboren en ergens vier jaar geleden rond deze tijd ontstond het idee voor mijn roman. Zoals hij groeide in mijn buik, armen, benen en ogen kreeg, groeide het boek in mijn geest met personages, plot en structuur. Beide komen ze uit mij en ik verwonder me. Mijn zoon die zo levenslustig en gevoelig is, me elke dag overspoelt met vragen en op zijn tijd zijn kuren heeft. Ik zie mezelf, herken zoveel van mezelf. En hé, laat dat nou net als het thema van mijn boek zijn. Een moeder en een dochter, hun symbiotische band, het noodzakelijke loskomen en loslaten. Uren heb ik geschreven om hun waarheden te verwoorden. De laatste versie ligt bij de uitgever en we zijn volop bezig met foto’s, coverontwerp, flaptekst. Maar het boek is even uit mijn handen. Zo ook mijn zoon. Hij gaat naar school, speelt, turnt en in de momenten dat ik niet kijk groeit hij, zet stappen, is alweer zoveel wijzer. Hij komt gelukkig nog dikwijls bij me gekropen, dan zijn we stil en houd ik hem vast. Als ik blij ben is hij dat vaak ook, als hij zich niet fijn voelt, voel ik met hem mee. Nu is hij jarig en versier ik het huis voor als hij straks thuiskomt met verhalen van school. Samen met z’n kleine zus fietste hij vanmorgen weg, de zon scheen, de lucht was wit en fris. Trakteren op school, het middelpunt van de klas. Hij is vast weer iets gegroeid in de tussentijd. En ik? Ik schrijf deze blog, denk een moment aan mijn roman, nog in de handen van de redacteur, over een half jaar tastbaar in de mijne. Stap voor stap nader ik dat moment en in mijn hoofd hoor ik weer dat kristalhelder stemmetje.