Zo voelt dat dus, een negatieve recensie. Het begint met K en eindigt op UT. Je denkt ‘die dame heeft niets van mijn boek begrepen’ of ‘het was blijkbaar niet haar boek’ of ‘prima, haar mening’. Maar als ze dan tot drie keer toe de titel verkeerd schrijft in haar stuk… dan kruipt er vanbinnen een venijnig insect naar boven, een mug of een wesp, zo een die gaat steken als ze zich bedreigd voelt, als er in het wilde weg naar gemept wordt. En natuurlijk weet ik wel dat je juist niet op zoiets moet reageren, dat je je aandacht op alle positieve kritieken en reacties moet richten en niet op die ene zure. Je vertelt jezelf, ‘nou ja, negatieve aandacht is ook aandacht’ of ‘mijn boek is toch maar mooi uit de stapel gepikt daar bij de redactie van het Dagblad van het Noorden’. En dat is ook heel erg waar, zeker, maar het voelt zo ‘ad random’, zo ‘vrijheid van de pers’, zo ‘waarom is mijn boek nou net bij haar terecht gekomen en niet bij een andere recensent?’

Rustig Ing, het is maar een mening. Er zullen er nog wel meer volgen. Ik deel veel in mijn Krabbels en deze tak van de schrijfsport hoort er ook bij. Gewoon incasseren. Dat het rottig voelt is maar goed ook, want het betekent dat ik mijn boek met hart en ziel geschreven heb. Daarbij bedenk ik dat die recensie meer zegt over de dame in kwestie dan over mijn boek (deze manier van denken werkt voor mij heel goed de laatste tijd). Zo maak je als debutant heel wat mee. In je hoofd ben je stoer en leer je ervan, maar in je diepste wezen ben je kwetsbaar en huil je een klein potje. Een heel kleintje dan en daarna lekker doorschrijven aan boek twee op de schrijfretraite in Groningen. We zien elkaar TOT WAAR WE KIJKEN KUNNEN.