Op mijn vorige blog over de gelukkige schrijver reageerde iemand als volgt: ‘Gelukkige schrijvers bestaan niet’. Daarom deze keer een blog over de ongelukkige schrijver. Nee, grapje. Daar kan ik helemaal geen blog over schrijven, dat laat ik liever aan de ongelukkige schrijvers zelf over. Maar die reactie zette me wel aan het denken. Als ik net een blog schrijf over dat ik zo gelukkig word van schrijven en iemand daarop reageert dat zoiets niet bestaat, ontkent diegene dan dat ik besta? Is dat niet net zoiets als zeggen dat God niet bestaat – niet dat ik mezelf of wie dan ook met god vergelijk, het gaat even om het idee erachter, stay with me – of zeggen dat god wel bestaat. Is het ontkennen van het bestaan van iets nou niet net waarom het helemaal misgaat in de wereld? De oorzaak van oorlogen en discriminatie. Dat je zo weinig inlevingsvermogen hebt, of een bepaalde wrok koestert of jaloers bent of erger nog: haat, en daarom de ander ontkent in wie die persoon is, in hoe die persoon is? Als ik zeg dat ik een gelukkige schrijver ben en mezelf dus een gelukkige schrijver vindt, dan is dat zo voor mij. Net zoals die ander een ander soort schrijver is, ongelukkig misschien, voorzien van voldoende lijden om te kunnen schrijven. Ik hoor het vaker, schrijvers die zeggen dat lijden nodig is om te kunnen schrijven. Schrijven maar zou ik zeggen. Mensen die schrijven verdienen applaus. En misschien weten ze het niet, of voelen ze het (nog) niet, maar de ongelukkige schrijvers onder ons, schrijven zich stiekem met ieder verhaal een beetje gelukkiger.

Laat het er allemaal zijn. Ontken de ander niet, waan je niet meer of minder dan de ander. Laat alle godsdiensten er zijn, al die prachtige wetenschap, al die mooie mensen. Ik word soms zo moedeloos van de vooroordelen, misverstanden, klein of groot en vraag me af waarom we niet meer mededogen hebben met elkaar. Gewoon elkaar laten zijn. Wat een leed, wat doen we elkaar aan? Ik begrijp het wel; je kunt er ongelukkig van worden.