Bij het schrijven van een roman komt heel wat kijken. Iedere schrijver heeft zijn of haar eigen manier van werken. Sommigen bouwen van te voren een raamwerk, anderen beginnen met een bepaalde scene. Ikzelf zit er een beetje tussenin heb ik ontdekt. Van te voren denk ik na over het verhaal, de plot, de personages, doe wat research en eigenlijk komt de inspiratie dan vanzelf. De volgende stap is scènes bedenken of gewoon maar gaan schrijven (freewriting) en kijken wat er gebeurt. Als ik op een schrijfretraite ben (thuis lukt het niet zo vaak omdat ik teveel ben afgeleid…kinderen, werk, huishouden, man) raak ik soms in een flow. Dan begin ik met schrijven en lijkt het alsof de woorden, voordat ik ze bedenk, op papier komen. Dat is zo’n te gekke ervaring. Mijn typende vingers lopen haast synchroon met mijn gedachten. Ik weet dan ook echt niet waar die scene heengaat of wie er allemaal in opduiken. Heerlijk, dan schrijf ik zo uren achter elkaar door. Als ik het dan later terug lees vind ik het soms briljant en soms bagger, maar dat maakt mij niets uit want ik heb van het schrijven genoten; een boek kan niet continu van briljante scènes aan elkaar hangen, er moet af en toe wat lucht in. Dat leerde ik heel mooi van Cathelijn Schilder tijdens mijn schrijfopleiding bij Script plus. We moesten een scene schrijven waarin iemand niets wil, wacht, uitstelt, talmt en treuzelt; saaiheid ten top. Het leuke is dat je zo juist een enorme spanning kunt opbouwen, met niets eigenlijk.

Maar goed, nog even terug naar de flow. Als je die eenmaal te pakken hebt, probeer het dan zo lang mogelijk te laten duren. Een hotel of huisje aan het strand of in een bos doen wonderen voor mijn schrijfmeters. Dan gaat het ook ’s nachts door. De ene na de andere scene of mooie zinnen druppelen mijn hoofd binnen (niet echt goed voor de nachtrust). Ik heb altijd een opschrijfboekje of mijn mobiel met notitie-app op het nachtkastje liggen. Het schrijven van een verhaal is niet alleen zweten achter je laptop, het speelt zich voor het overgrote deel in je hoofd af. Ik hoor mensen soms teleurgesteld zeggen dat ze dagen niet geschreven hebben, maar misschien hebben ze in hun hoofd wél geschreven en komt het straks gemakkelijker op papier, in een stroom van mooie, briljante, grappige of juist ontroerende scènes met hier en daar een adempauze.