Oh help, het is zover. Voor het eerst sinds 10 mei 2014 toen ik mijn allereerste Krabbel schreef, ben ik zonder inspiratie. Maar dan ook echt helemaal zonder. Daar zitten mijn lezers natuurlijk niet op te wachten, op deze mededeling. Ik wil hier schrijven over schrijven. De oorzaak is mij echter goed bekend. Moeheid, frustratie, verdriet, boosheid, angst… emoties tuimelen over en door me heen en kunnen mijn gemoed per dag, ja zelfs per uur, veranderen. Een schrijver heeft enige afstand nodig en energie om gedachten te ordenen en woorden in vloeiende en verassende zinnen op papier te zetten. Bij mij slaan de zinnen nu dood. De emoties zitten te hoog, ze krabben langs mijn spieren en huid en willen eruit. Gelukkig heb ik eens geleerd (van toen ik dertig was en een burn-out kreeg: sla mijn boek Tot waar we kijken kunnen er maar op na) dat ik ze eruit moet laten. Dus Jantje lacht en Jantje huilt, alleen doet Jantje dat in een zodanig bizar tempo dat Jantje nu geen puf meer heeft voor een spitsvondige blog over schrijven. Wat ik wel doe is een dagboek bijhouden dat geen dagboek is, meer een het-moet-eruit-moment-boek. Dat helpt dan, soms, als een soort vangnet. Wanneer ik in bed lig schieten momenten uit de afgelopen veertien jaar voorbij. Een soort van balans opmaken; onvrijwillig. Zelfs als ik dan een boek pak voor de afleiding dwaal ik af. Ik of mijn gedachten? Ben ik mijn gedachten? Ik zeg: ‘stop Ing, maak jezelf niet gek.’ Maar het zijn niet alleen mijn gedachten waardoor ik me voel zoals ik me voel. Het gaat dieper, iets in mijn kern is uit balans. Ik moet daar doorheen gaan en er dag voor dag mee omgaan om straks dag na dag te merken dat de emoties afvlakken en de rust weerkeert. En dan? Dan zal ik die het-moet-eruit-momenten gebruiken om te schrijven. Met voldoende afstand. Met voldoende rust. Met vloeiende en verassende zinnen.