Zoals de personages in mijn nieuwe roman de confrontatie met het verlies van hun dierbaren moeten aangaan, moet ik dat, weliswaar op een ander niveau, nu ook. Mijn roman is af, het verhaal is geschreven, herschreven en ondergaat een laatste correctieronde. Op 28 januari verschijnt ‘Van het hart’. Bij de afronding van een boek vertoon ik lichte depressieverschijnselen. Weinig energie, een milde lethargie, laat ik het daar maar op houden. Ik wil het liefst aan een nieuw verhaal beginnen, maar dat lukt niet direct. Er vliegen wel wat ideetjes in mijn hoofd, maar ze vliegen er net zo hard weer uit. Ik weet inmiddels dat ik dat moet laten gebeuren.

Tot ik weer achter mijn laptop kruip om iets nieuws op te schrijven, doe ik allerlei andere dingen – veel romans lezen, boeken over schrijven lezen, een nieuw bedrijfje van de grond krijgen, andere schrijvers coachen – naast de stroom die altijd doorstroomt: kinderen, partner, vrienden, familie, huishouden… gewoon, het leven naast de fictie.

Die fictie dus…

Er bestaat voor mij geen beter medicijn tegen melancholie dan lezen en het opzoeken van de natuur. Zeker in deze coronatijd. Ik trek mijn jas aan en loop het park in. Even de benen strekken, een frisse neus halen. Mijn focus verschuift van het schrijven naar publiciteit en marketing. Hoe krijgen we dit boek bij zoveel mogelijk lezers? Het zal niet gemakkelijk zijn. Boekhandels gaan nóg meer dan ze al deden voor de bekende namen en kopen bescheiden in. Een boekpresentatie zoals bij ‘In je dromen ga jij’ met zeventig man in een mooie boekhandel, mensen in een rij om me te feliciteren en het boek te laten signeren zit er deze keer niet in. Het is zoeken naar alternatieven, met name online. Gelukkig denkt mijn uitgever mee. Er komt een onlineboekpresentatie voor vrienden en familie. Er komt een onlineleesclub. Online, online… ik zucht eens diep, mis bij voorbaat al de persoonlijke ontmoetingen met boekhandelaren, bibliotheken en lezers. Gaat het wel wat worden zo zonder al die contactmomenten? Ik ben trots op het verhaal. Een verhaal over verlies, veerkracht en vriendschap. Een verhaal dat veel mensen troost kan bieden, hoop kan geven, helemaal in deze moeilijke tijd. Dan trekt prachtige klimop in een rode herfstkleur mijn aandacht en steekt de natuur míj́ letterlijk een hart onder de riem.