Ik heb het gevoel alsof ik in een bubbel zit, een bel waarin de tijd bijna stil staat of liever gezegd, waarin ik zelf de tijd bijna laat stil staan. Bijna. Ik heb zoveel taken klaar liggen maar ik doe ze niet. Liever lees ik boeken, neem ik mijn dochtertje mee naar muziekfestivals en zwembaden, en lees ik nog meer boeken, kranten, tijdschriften, nieuwsbrieven, mailtjes. Lezen, lezen, lezen. Waarom lees ik zoveel? Het maakt me rustig, zorgt ervoor dat mijn eigen gedachten niet met me op de loop gaan. Ik zie het manuscript van een cliënt op tafel liggen dat ik moet analyseren en schuif het wat verder weg onder de fruitschaal. Ik moet nieuwe lessen in elkaar zetten voor de schrijfcursussen die ik ga geven, maar september is nog ver weg. Ik zie mijn manuscript liggen dat ik uitprintte, herlas en herschreef vol blauwe strepen staan en waarop de pen (alweer twee weken) ongebruikt bij bladzijde zes rust. Morgen heb ik twee afspraken: mediation en het ziekenhuis. Het liefst zou ik alles stopzetten. Geen taken, geen afspraken, alleen maar het ene boek na het andere lezen en op me laten inwerken. Er speelt zich zoveel af in mijn binnenste, in mijn ziel, dat dit, dit obsessieve lezen, waarschijnlijk mijn manier is om met deze tijd, deze periode in mijn leven om te gaan. Ik kan er niet over schrijven, nog niet, dus ik lees. Zo bezweer ik wat zich in mij bevind, waar ik geen grip op heb en wat er voorlopig niet hoeft te zijn. Morgen, overmorgen, of de dag dat ik het niet langer uit kan stellen pak ik toch dat manuscript en het analyseer het, duik ik toch weer in mijn eigen manuscript, zet ik toch de lessen in elkaar en ga naar de afspraken die ik nou eenmaal heb gemaakt. Want ik weet dat die dingen belangrijk zijn, dat die ook mijn tijd vullen en daardoor mij vormen. Een mens is gedachten en gevoel en gedrag. De behoefte aan de leesbel is voor nu groter dan de rest en ik kan niet wachten om terug in het boek (Muidhond) te duiken waarin ik halverwege ben en de schrijfster (Inge Schilperoord) toevallig (of niet) de tijd op een indringende manier vertraagd. Het mag als ik deze blog geschreven heb, want dat ben ik ook nog: blogger. Dan ga ik opnieuw in mijn leesbel zitten en kan ik verdwijnen in een ander verhaal.

‘One can’t write directly about the soul. Looked at, it vanishes’ – Virgina Woolf