De kunst van freewriting is dat je schrijft wat er in je opkomt, zonder na te denken waar je over gaat schrijven. Aangezien mijn hoofd de laatste dagen uitpuilt van gedachten die komen en gaan en dan toch weer terugkomen en die niets met schrijven te maken hebben, behalve dan nu net de gedachte dat ik een blog moet/wil schrijven, dacht ik (jaja) laat ik dan maar gewoon achter mijn laptop gaan zitten en kijken wat er komt. Ik wil uit mijn hoofd en in mijn lijf. Daarom ben ik even geleden ook zo maar een stuk gaan fietsen. Eerst nog doelloos en toen met meer richting. Ik kwam uit bij de Haarrijnsche plas, en het was er mooi met veel water en zon en vogels en riet, maar ik ergerde me aan het geluid van de auto’s op de snelweg die achter mijn rug voorbijraasden, ik wilde alleen natuurgeluid. Dat lukt niet als je in een stad woont. Toen besloot ik een stukje door te fietsen en volgde het bordje Haarzuilens. Op de een of andere manier kwam het me voor dat het daar rustiger zou zijn dan aan de Haarrijnsche plas. Ik fietste best lang, mijn bovenbenen en kont deden zeer (niks gewend) en dat was gek genoeg prettig. Haarzuilens was ook niet stil, maar wel mooi. Allemaal huisjes alsof je in de Efteling bent met rode luiken voor de ramen. Er was pauze bij een school en de kinderen gilden over het schoolplein. Ik dacht aan mijn eigen kinderen, hoe lief ze zijn, hoe onschuldig. Toen moest ik huilen, even. Ik huil veel maar dat is denk ik wel oké. Ik zag een bordje met kasteel de Haar erop en wilde daarheen fietsen om te kijken hoe ver het was want ik bedacht dat ik er dan een keer met mijn kinderen heen kan fietsen. Maar mijn kont ging steeds zeerder doen en ik moest ook de hele mooie weg weer terug. Ik ga het wel doen hoor, een keer met mijn kinderen erheen fietsen en dan houden we een tussenstop op het strand van de Haarrijnsche plas en eentje bij een Eftelingcafé in Haarzuilens. Dan mogen ze Fristi en ijs en chips. Hupsakee. Dat kasteel hou ik dan als verassing achter de hand. Best fijn dat freewriten. Niet nadenken en gewoon laten komen wat er komt. Een blog zonder doel, hm, moet ik vaker doen.