Wat is het lang geleden dat ik heb geblogd, een jaar geleden. Het is ook lang geleden dat ik aan een nieuw boek heb geschreven. Een keer lukte het mij op mijn vaste schrijfretraite op Terschelling om daadwerkelijk iets te schrijven. Dat werd een kort verhaal over een meisje van tien dat heel graag met haar babybroertje wil gaan fietsen. Tijdens een feest sluipt ze met haar broertje naar buiten, zet het fietsstoeltje van haar moeders fiets op haar eigen grote meiden fiets en rijdt met hem de hof af. Alles gaat goed, tot ze een bocht moet maken.
Hoe het verhaal afloopt vertel ik niet, want sinds een paar dagen (zo vers is het nog) groeit er een groter verhaal over dit meisje en haar broertje in mijn hoofd. Maar goed, even terug naar het bloggen. Ik heb het afgelopen jaar zoveel meegemaakt dat ik helemaal niet in staat was om te schrijven of bloggen, maar daar komt verandering in. Met hernieuwde moed probeer ik op werkgebied weer vooruit te komen.
Bij die nieuwe moed, hoort ook een nieuwe website. Dit wordt dan ook de laatste blog vanuit deze website. Ze heeft me goed gediend en ik ben ook wel erg verknocht aan de mooie tekeningen van Sanne van der Bruggen. Toch wilde ik iets nieuws maken. Meer nadruk op mijn werk als auteur en schrijfcoach, en een andere look en feel die beter bij me past op dit moment. Wat dat betreft zijn mensen net kameleons. Eens in de zoveel tijd veranderen we van kleur en kijken we waar ons dat brengt. Is het een veilige kleur om ons te verschuilen of is het een opvallende kleur om mee voor de dag te komen? Ik hoop op dat laatste. De dagen dat ik me uit het veld geslagen voel, geen zin heb om iets te ondernemen, of denk ‘wat heeft het allemaal voor zin’, heb ik nog steeds, maar tegelijkertijd lukt het me om mezelf opdrachten te geven en het leven en de kansen die op mijn pad komen aan te gaan.
Laatst had ik een familiedag en toen ik daar zo zat, omringd door mijn ouders, broers, kinderen, ooms en tantes, neven en nichten, in de zon, op een terras met een glas wijn, realiseerde ik me hoe fijn het is zo’n familie te hebben. Ik koester ze, mijn familie en de momenten samen. Ik voel heel sterk dat ik dat wil doen. Het zijn de mensen die mij in al mijn gedaantes en kleuren kennen. Die meeleven als het slecht gaat en mee juichen als het goed gaat. Speciaal mijn ouders, dat is toch wel een stel apart. Ik hoop dat ik ze nog lang mag meemaken, al weet ik dat de tijd ons inhaalt. Ze maken zich zorgen als er veel verandert en halen opgelucht adem als de wisseling voorbij is. Ik zie die groei ook bij mijn eigen kinderen en dat is goed, dat is hoe het leven is.
Ik dwaal weer af van waar ik over wilde bloggen. Die nieuwe website dus. Zij is in de maak. Binnenkort kan ik vanaf de nieuwe site weer verse blogs en vlogs de wereld insturen. Ook zal ik daar het korte verhaal over het meisje en haar broertje voorlezen (wat dus zeer waarschijnlijk een langer verhaal gaat worden, zo werkt dat blijkbaar in mijn hoofd) en schrijf- en leestips delen. Voor iedereen die mij volgt of wil volgen… die schrijft of schrijfdromen heeft en daar een beetje hulp bij kan gebruiken… een jaar zal het niet duren, de wisseling, eerder een maand… tot gauw!
