Het is gelukt. Na een paar dagen schrappen en schaven in manuscript twee, met hier en daar een woord eraf of erbij, schreef ik afgelopen week op een middag 1500 nieuwe woorden. Het is een scene die al langer in mij hoofd broeide, waarin een van de personages haar Epifanie heeft. De avond ervoor lag ik in bed en speelde de scene door mijn hoofd. De ene mooie zin na de andere kwam voorbij. Het was vreemd. Ik was lichamelijk te moe om pen en papier of mijn mobiel te pakken en het op te schrijven, maar mijn geest was wel helder. En terwijl de scene zich in mijn hoofd voltrok dacht ik tegelijkertijd (hoe dat kan weet ik ook niet) ik ga dit onthouden. Een tel was er angst, dat al dat mooie materiaal in de ochtend vergeten zou zijn. Maar toen dacht ik, liet ik mezelf denken, dit onthoud je, want dit is waar het om gaat, dit inzicht. Misschien niet in exact deze woorden en zinnen die nu door je hoofd stromen, maar wel de strekking, de belangrijkste punten. Die punten kun je morgen verbinden. Onthoud het begin en de rest komt weer bovendrijven. Het begin ging zo:

Ze staan tegenover elkaar. Zij en de man. Een kleur, een taal een cultuur tussen hen in. Hij kijkt door haar heen, zoals zij op zolder dwars door Safia heen keek. Wat ziet hij?

Het verhaal, merk ik, gaat over veel meer dan een vrouw die in contact staat met de doden en onderzoekt wat haar drijft. Het gaat ook over cultuurverschillen, over hoe je elkaar ziet (een nasleep van mijn eerste roman of een thema, who knows) en hoe belangrijk het is elkaar mens te laten zijn, menselijk te zijn. Mijn schrijven is nog aarzelend, er is nog geen sprake van een flow zoals bij boek een, maar ik schrijf in ieder geval weer. Ik zie het als een opmaat naar de schrijfretraite in maart, zodat ik daar kan knallen, de meters kan maken die ik daar meestal maak. Aan de andere kant, al komt er geen woord op papier in Terschelling, dan zal ik genieten van de zee en de duinen en de mooie mensen die er zijn.