Mijn manuscript is terug van de persklaarmaker. Aan mij de schone taak al haar correcties door te nemen, wel of niet over te nemen en te verwerken. Dan de hele bups opnieuw naar de uitgever sturen waarop een corrector aan de slag mag. Check, check, dubbelcheck. Ik begon vol goede moed en was erg in mijn sas met de scherpe opmerkingen in de kantlijn. ‘De vloer glibberde onder haar voeten – fout – een vloer glibbert niet, wordt ‘ze glibberde over de vloer.’ Het citaatteken na de komma, een vraagteken achter een vraag, hier is de overgang iets te abrupt, hier mag je wel wat langer in het moment blijven, een d wordt een t, hier geen witregel, een spatie teveel, een dubbele punt in plaats van een punt komma, heeft ze de jurk nog aan als ze in bed kruipt? En ga zo maar door. Bij alles wat ik aanpas denk ik, fijn, het wordt nog beter. In drie dagen was ik erdoorheen. Dat dacht ik. Maar om een of andere reden begon ik weer van voren af aan. Die zin kan vloeiender. Die ook en die ook. Wat doet die komma daar, daar hoort gewoon een punt. Zal ik ‘weer’ laten staan of zal ik er ‘opnieuw’ van maken? Een uur, ik overdrijf niet, heb ik zitten wikken en wegen tussen ‘weer’ en ‘opnieuw’. Het betekent hetzelfde, maar het klinkt anders. De lezer leest er waarschijnlijk glad overheen. Waar was ik mee bezig? Wat had deze correctieronde bij mij in gang gezet? Help! Daar ga ik, in de val waar zoveel schrijvers voor mij ingelopen zijn, ik kan mijn werk niet loslaten. Terwijl het allang is goedgekeurd en de uitgever overloopt van enthousiasme, zit ik te ploeteren op ‘weer’ en ‘opnieuw’. Ik voel een angst die ik niet eerder voelde: onzekerheid. Ik sta op met mijn manuscript en ga ermee naar bed. En dan is het niet eens definitief loslaten, want het gaat immers nog naar een corrector. Ik had er al wel over gelezen in interviews met andere schrijvers: ‘En dan komt die dag dat je het moet loslaten, dat je boek niet meer van jou is maar van de lezer.’ Wat overdreven leek me dat, maar nu dat moment dichterbij komt begrijp ik het maar al te goed. Nu kan ik nog veranderen, pielen, schaven, slijpen…het is nog van mij! Maar niet zo heel lang meer. Ik zal het moeten loslaten. Laat dat nou precies een belangrijk thema in mijn boek zijn. Pffft.