Hoe weet je als schrijver welk genre je moet kiezen? En kunnen dat er ook meer zijn? Als kind schreef ik vooral gedichten, ik rijmde er lustig op los. Nu schrijf ik proza, heb geen tijd voor poëzie. Maar in de docentenopleiding die ik volg en die ik bijna doorlopen heb, is het poëzie-vlammetje toch weer aangewakkerd. Ik kwam tot de ontdekking dat proza en poëzie in de kern niet eens zozeer van elkaar verschillen. Qua vorm natuurlijk wel, dat lange verhaal in een boek waarbij je bladzijden lang de spanning kunt opbouwen tegenover die paar kernachtige dichtregels, dat verschil is groot. Maar hoe je tot de tekst komt, zo ontdekte ik, werkt voor mij precies hetzelfde. De kern daarin is dat ik schrijf in fasen. Eerst intuïtief, wat er in me opkomt, en dat weer durven loslaten op het moment dat ik ga herschrijven. Het helpt me om opnieuw naar mijn tekst te kijken en een diepere laag in mezelf aan te boren. Mijn teksten worden daardoor eerlijker omdat ze dichter bij mezelf komen. Vooral met poëzie was dit voor mij een eyeopener. Ik denk omdat je juist in poëzie met zo min mogelijk woorden zoekt naar die kern. Wel paradoxaal eigenlijk, dat mijn eerste versie (die dus intuïtief is), verder van me afstaat dan mijn herschreven versies. Dat de herschreven versies steeds dichter bij mijn kern komen. Daarom vind ik herschrijven en schaven waarschijnlijk zo fijn. Of misschien helemaal niet paradoxaal: alles komt uit mezelf.

Ook mocht ik een essay schrijven. Voor het eerst. Ik koos als onderwerp de schrijfblokkade (ik blog wel iedere week, maar aan die tweede roman werken ho maar… door mijn essay heb ik goede hoop op herstel). Ik las Essays schrijven van Louis Stiller, deed een empirisch onderzoek bij mijn schrijfcursisten en vergat daarin mezelf niet, zocht bronnenmateriaal bij elkaar en het allerleukste, liet mijn eigen visie erop los. Ook fijn hoor, lekker de diepte ingaan op een specifiek onderwerp of probleem. Ik kon als kind al moeilijk kiezen en nog steeds wel eigenlijk. Gelukkig maar.