Als je vastzit met je roman moet je in beweging komen en/of dingen loslaten. Je kunt gaan freewriten, je kunt wat korte verhalen schrijven, je kunt een goed inhoudelijk gesprek hebben met een uitgever, je kunt naar yoga gaan, een date hebben, meer dates hebben met die date, gaan skeeleren met die date, een paar dagen naar een huisje gaan met (nee, nog niet met die date) twee andere schrijvers… of je doet het allemaal. Dit is kort samengevat wat ik deed de afgelopen tijd. Het een meer bewust dan het ander, maar toch, ik kwam in beweging én ik liet los, niet zo’n beetje, nee, een compleet personage. Een personage dat ik in mijn roman had geschreven en wat verdacht veel op mijzelf leek.
De uitgever zei: ‘Waarom gooi je dat Nederlandse personage niet overboord, één, twee, weg ermee?’
Ik had precies die twee tellen nodig om dit advies te verwerken en stelde me voor wat dit voor mijn roman zou betekenen. Daarna kwam totale opluchting. ‘Ja’, riep ik nog net niet jubelend uit en bevestigde mijn eigen antwoord met nog een welgemeend ‘ja’. Dát is het, geniaal, waarom had ik dat zelf niet bedacht?
De uitgever knikte mij bemoedigend toe en zei: ‘Dat betekent wel dat je eigenlijk opnieuw moet beginnen.’
Het Nederlandse personage (mijn andere hoofdpersonages zijn Marokkaans), een schrijver die ploetert met haar tweede boek, die vastzit in haar hoofd, die nergens toe komt -me, myself and I-, nam ongeveer de helft van het boek in beslag. ‘Ja’, zei ik weer en voelde een nog grotere opluchting. ‘Opnieuw beginnen lijkt me wel het beste.’
Lachend voegde de uitgever eraan toe: ‘je struggle als schrijver, daar kun je beter over bloggen.’
Een waarheid als een koe.
Ik geloof ook wel in het cliché (clichés zijn waar, daarom zijn het clichés) dat als een personage te veel op jezelf lijkt, dit je schrijven lelijk in de weg kan zitten. Het werkt veel beter om de emoties die je voelt of de angsten waar je onder lijdt aan een fictief personage af te staan. Zo, eens kijken hoe diegene zich hieruit redt, misschien leer ik er zelf ook nog wat van. En dan wordt het ineens weer leuk. Je hebt als schrijver de touwtjes weer in handen. Jij bent de poppenspeler, je personages zijn de poppen. Dan laten we die moeder op haar sterfbed een geheim onthullen, dan moet die dochter naar Marokko om de problemen die hierdoor ontstaan op te lossen terwijl ze het al zo druk heeft omdat haar dochter gaat trouwen en dan laten we die kleindochter ook een geheim hebben waardoor ze juist haar moeder nodig heeft en… Afijn. Ik leerde a) dat ik er niet alleen voor sta, b) dat bewegen en iets nieuw proberen helpt en c) dat ‘die date’ veranderde in ‘nieuwe vriend’ met wie ik naar Texel ging om… te schrijven natuurlijk 😉
