Het liefst schrijf ik in alle rust, ergens alleen in een huisje of met een groep andere schrijvers op een schrijfretraite. Maar ja, als ik alleen dáár zou schrijven kwam er van een heel boek niet veel terecht. Mijn leven is nou eenmaal niet zo rustig als ik soms zou willen. Toch lukt het me om te schrijven. Hoe dat komt? Ik vindt het belangrijk genoeg. Ben ik dan niet bang dat het waardeloos is wat ik schrijf? Jawel, vooral mijn tweede boek, maar ik doe het toch. En elke week zo’n column? Dat is soms zoeken naar onderwerpen, maar verder is het een goede oefening. Ik blijf schrijven. Ik las een mooi artikel over Cheryl Strayed (haar boek ‘Wild’ is verfilmd) die daarvoor als columniste advies gaf aan beginnende schrijvers die niet durven en niet doen:
‘The unifying theme is resilience and faith. The unifying theme is being a warrior and a motherfucker. It is not fragility. It’s strength. It’s nerve. And “if your Nerve, deny you—,” as Emily Dickinson wrote, “go above your Nerve.” Writing is hard for every last one of us. Coal mining is harder. Do you think miners stand around all day talking about how hard it is to mine for coal? They do not. They simply dig.’
Schrijven dus, en als het niet meteen lukt om een boek te schrijven (omdat het gewoon voor jou nog niet het juiste moment is) schrijf dan iets anders; fragmenten, gedachten, een kort verhaal, een novelle. Lees veel, hou een dagboek bij. Reflecteer op wat je fascineert, wat je raakt, wat eruit moet, tot je wél het juiste moment bereikt. Strayed zegt het heel mooi:
‘I finally reached a point where the prospect of not writing a book was more awful than the one of writing a book that sucked.’
Streef niet naar iets volmaakts, maar schrijf vol twijfel. Schrijf je misschien wel middelmatige boek, je boek dat mogelijk nooit uitgegeven zal worden, je boek dat niet in de buurt komt van de schrijvers die je zo bewondert. Maar schrijf het wel. Of zoals Strayed het zegt:
‘I’d stopped being grandiose. I’d lowered myself to the notion that the absolute only thing that mattered was getting that extra beating heart out of my chest. It was only then, when I humbly surrendered, that I was able to do the work I needed to do.’
