Ieder jaar rond deze tijd, de tijd dat het nog slecht weer kan zijn – maar niet als ik op de veerboot richting Terschelling ga want dan schijnt de zon – verheug ik mij enorm op de schrijfretraite. En dit jaar is het zelfs een soort reünie van vorig jaar. Al die schrijvers komen weer bijeen en ik ben zo benieuwd hoe het met iedereen is, hoe hun schrijfjaar is geweest en waar ze aan gaan werken. Het manuscript van Tot waar we kijken kunnen ligt veilig bij mijn uitgever in de handen van de corrector en dus kan ik mij vol storten op boek twee. Een verhaal met compleet andere personages en perspectieven waarin ik toch langzaamaan, en met mij coach Lili, een thema ontwaar dat ook in mijn eerste boek speelde: zoeken naar identiteit en overeind blijven in een wereld waarin alles overhoop wordt gegooid wat eens vertrouwd was. De schrijfretraite is zeer vertrouwd en blijft dat gelukkig en ik weet zeker dat ik de komende midweek flink wat meters ga maken. Het leuke is dat je met al die schrijvers om je heen aan het werk bent, je hoort andere vingers op toetsen slaan en dat motiveert. Of ik zie iemand uit het raam staren naar de zee en dan weet ik dat er in dat hoofd hard gewerkt wordt, want nadenken over je verhaal is ook schrijven. Tijdens het ontbijt, de lunch en het avondeten gaat het over schrijven, vooral aan het begin van de week. Later worden de gesprekken persoonlijker. Met deze groep zal dat sneller zo zijn want we kennen elkaar. Ik schreef deze blog tussen het inpakken van mijn weekendtas door. Morgen stap ik in Harlingen op de boot en op Terschelling er weer vanaf. En eenmaal daar wil ik me focussen op mijn tweede boek, genieten van mijn mede-retraite-gangers, van de luxe om niet te hoeven zorgen, van de duinen en de zee en de dagen die voor me liggen en die in een zucht weer achter me zullen liggen. En in die zucht zal ik zon zien, zand en zee. Zal ik lucht zien, licht en lachen. Zal ik werken aan een tafel in het Strandhotel tussen zee en duin. Zal ik praten met mensen die ik mag. Zal ik slapen en waken in dit tweede verhaal dat resoneert in de ruimte, in mijn hoofd en mijn hart.