Mijn tweede manuscript, ik werkte er niet aan, wel in mijn hoofd maar niet op papier. Er moest iets gebeuren. En gelukkig nam ik daarvoor de juiste stap. Ik maakte een lunchafspraak met mijn redacteur. We bespraken veel, grappig genoeg mijn manuscript nauwelijks. Ik gaf haar de synopsis die ik al eerder had gemaakt en we spraken af dat ik zou mailen wat ik tot nu toe had. Eigenlijk wilde ik het liefst mijn verhaal pas inleveren als het af was, als de eerste versie stond, maar de behoefte aan hulp was groter dan de behoefte aan perfectie. Ik vermoedde niet dat ze het direct zou gaan lezen. Dat deed ze wel. En toen kreeg ik zulke mooie woorden mijn kant uit dat ik moest huilen. Ik mag dit niet laten liggen, wil dit verhaal niet laten wegglijden, ook al weet ik nog niet precies waar het heengaat. Ik sprak mezelf vanochtend toe: ‘Vandaag ga je typen, al is het maar een woord erbij of een woord eraf.’ Ik bracht de kinderen naar school, ontbeet, checkte mijn mail, checkte Facebook, zat op de bank, ging naar de fietsenmaker omdat mijn fiets al een tijd doortrapt, lunchte, haalde een was uit de wasmachine, maakte thee, dronk thee, schreef een elevator-pitch voor mijn docentenopleiding, dronk weer thee. Om 15.00 uur las ik nog een keer het bericht van mijn redacteur en opende ik eindelijk mijn map manuscripten. Het is nu 17.24 uur. Straks ga ik uit eten met een collega-schrijfster. Daar heb ik zin in. Ik heb gewerkt. Niet veel, vooral herlezen en hier en daar wat details aangepast. Wel veel in vergelijking tot de dagen dat ik niet typte. Misschien had ik dan toch geen blokkade die te maken had met een nog onduidelijk plot (zoals ik lange tijd dacht). Misschien was het toch dat andere, je weet wel, denken dat je het niet nog een keertje kunt. Er zit in ieder geval weer beweging in.

‘Sometimes you know the story. Sometimes you have to make it up as you go along and have no idea how it will come out. Everything changes as it moves. That is what makes the movement wich makes the story. Sometimes the movement is so slow it does not seem to be moving. But there is always change and always movement.’ (Hemingway)