Wanneer krijg ik eindelijk eens post dacht de mus.
Niemand denkt aan mij. Somber tsjilpend zat hij in het gras onder de linde. Het was een mooie dag en plotseling kreeg hij een idee. Ik ga lesgeven in brieven schrijven, dacht hij. Dat ga ik doen. Hij sloeg zijn vleugels uit en vloog door het bos en over de rivier en langs het strand en vroeg iedereen die graag brieven wilde schrijven bij hem les te nemen. De volgende dag zaten tientallen dieren die niets liever wilden dan eindelijk eens een brief te schrijven, op de open plek in het midden van het bos. De dromedaris was er, de kever, de ijsvogel, de hop en zelfs de leguaan. Iedereen kreeg een pen en een stuk berkenschors. ‘We beginnen,’ zei de mus en hij sprong voor de klas heen en weer. Zijn leerlingen hielden hun pen stevig vast en luisterden aandachtig. ‘We gaan een brief aan mij schrijven,’ zei de mus. ‘“Beste mus.” Schrijf dat maar op.’
Dit is het begin van een verhaal van Toon Tellegen (uit: Misschien wisten zij alles, Querido 1995). Het verhaal gaat nog verder, maar de boodschap is meteen duidelijk: als je iets wilt, kom ik actie. Ik was na lezing van dit prachtige verhaal direct onder de indruk van die daadkrachtige mus. Nou ben ik zelf meer een denker (althans dat dacht ik lange tijd), maar ik merk dat ik toch ook wel wat van een doener in me heb. Ook al overdenk ik alles tien keer, wik en weeg ik, heb twijfel en angst… toch doe ik de dingen uiteindelijk wel (met klotsende oksels). Net als de mus ga ik lesgeven aan mensen die graag willen schrijven, in september start mijn cursus Verhalen schrijven: inspiratie en techniek. Ik gaf nog nooit les, ik volg een docentenopleiding, maar uiteindelijk zal het een kwestie zijn van gewoon gaan doen. Ik weet zeker dat ik in allerlei valkuilen ga lopen en fouten zal maken, maar ik weet ook zeker dat ik leuke, verassende lessen ga geven die hopelijk mensen zullen inspireren om hun schrijven verder te onderzoeken. En hoe dichterbij het komt, hoe meer zin ik erin heb. Nog even over die mus. Hij laat alle dieren schrijven dat ze een taart voor hem zullen bakken…
Tevreden sprong hij heen en weer. Toen bleef hij staan. ‘Maar,’ zei hij, ‘je mag nooit onzin schrijven in een brief. Dus als je schrijft dat je voor iemand een taart gaat bakken, dan moet je hem ook echt bakken. En als je schrijft dat je hem straks komt brengen, dan moet je hem straks ook echt komen brengen.’ Slimme mus.
