Ken je dat gevoel dat je ‘moet’ schrijven? Omdat als je niet schrijft er iets ontbreekt? Iets ontzettends belangrijks? Bij mij gaat het zelfs zover dat als ik een tijd niet heb kunnen schrijven ik waziger word in mijn hoofd, onrustig ben, zelfs sacherijnig word. Waarom gebeurt dit, denk ik dan. Ik heb toch een lieve man, een mooi huis en twee prachtige kinderen? Ik krijg zelfs een boekcontract, dat is toch mijn droom, wat wil ik nou nog meer? Schrijven dus. Schrijven is bij mij een noodzakelijk ritueel. Het gaat veel verder dan een vaste gewoonte. Pas als ik schrijf kom ik thuis in mezelf. Het herhalende karakter, woorden die dansen op het witte vlak, de herkenbaarheid ervan en de wens om telkens weer iets moois op papier te zetten, ja, dat riekt sterk naar een ritueel.
Rituelen lijken op vaste gewoontes. Ze hebben het echter in zich dat je denkt er niet meer buiten te kunnen. Zo kan een blokje om voor het slapen gaan een vaste gewoonte zijn. Als je gaat denken dat je zonder dat blokje om niet goed zal kunnen slapen, dan wordt het een geritualiseerde gewoonte.

Zo is dat bij mij met schrijven, maar ook met de schrijfretraites die ik frequent bezoek (deze week zit ik weer op Terschelling, hoera). Er daalt een rust in mij, want hier hoef ik even nergens anders aan te denken dan aan schrijven. Hier mag ik schrijven, hier moet ik schrijven. Mijn bedje is opgemaakt in kamer 4 (vaste prik), ontbijt, lunch en diner zijn verzorgd. Ik ben omringd door andere schrijvers en een excellente coach die ik aan haar jasje mag trekken als het nodig is. Het enige wat ik hoef te doen is mijn laptop aansluiten, gaan zitten en werken maar. Voor de nodige frisse lucht loop ik het strand op of maak ik een fietstochtje door de duinen. De sfeer in het Strandhotel is altijd relaxed. Kortom, de ideale schrijfomstandigheden voor mij. Ik denk, nee ik weet, dat ik niet meer zonder kan. Schrijven op deze schrijfretraite…dat is dubbel en dwars thuiskomen.