Zondagavond dronk ik met een lieve collega-schrijver cocktails. Dat gebeurde niet toevallig. Ik loop al een week (of langer) rond met een onbestendig gevoel. Er wringt iets, ik heb jeuk en als ik dan krab verspringt het naar een ander plekje, net als mijn gedachten. Dus leek het me beter om de stad in te gaan dan me te vergapen aan Divorce op RTL. Praten met iemand die net als ik schrijft. Praten met iemand die weet hoe het is, als het wel of niet lukt met het schrijven en wat er allemaal omheen gebeurt. Hoe krijgen we onze boeken geschreven, verkocht, gesubsidieerd? Hoe verdienen we geld om te kunnen schrijven, het liefst op een manier dat het ons niet te ver afleidt van het schrijven? Het was heerlijk om zo neurotisch te kunnen praten over iets waar we allebei met hart en ziel voor gaan, om te zeuren en zeiken over wat er niet goed gaat, om voorzichtig onze dromen uit te spreken en elkaar tips te geven en aan te moedigen – schrijver zijn, ja, een bejubelde schrijver die met haar boeken genoeg geld verdient om te kunnen schrijven; dat is het doel – om elkaar te begrijpen. Pas weer buiten, waar de kou onze roes verdreef, vroegen we nog naar huis en haard. Een beetje beschaamd zo leek het. Die andere realiteit riep ons terug. Toen ik door het uitgestorven centrum liep, waar een roze gloed spookachtig onder de bruggen oplichtte en mijn hakken hard op de tegels knalden, voelde ik energie door mijn lijf stromen, alsof ik een transfusie had gekregen. De jeuk was weg en mijn hoofd helder.

‘Be a good stewart of your gifts. Protect your time. Feed your inner life. Read good books, have good sentences in your ears. Walk. Take the phone of te hook. Work regular hours. Don’t be lazy, don’t be afraid. Close the critic out when you are drafting something new. Take chances in the interest of the clarity of emotion.’ – Jane Kenyon (Amerikaanse dichter 1947-1995)