In mijn schrijven probeer ik iets te vangen, ik zoek en graaf en peur en schaaf en schrap, naar daar waar ik wil zijn, naar daar waar het is, maar waar het me niet lukt te komen. Was ik maar een muzikant, misschien lukte het me dan wel. Spelen, spelen, spelen met heel je hart en de tonen, de klanken, het ritme, al datgene wat muziek vormt, laten stromen naar de mensen die voelen wat jij geeft. Het is zo moeilijk met woorden, want juist in het niet gezegde, in het onbeschrevene zit ’t hem. In de stilte, het moment van stilte na al die betoverende tonen, die weemoed, die blijdschap, die euforie. Opbouwen, naar dat moment, naar daar waar alles samenkomt en dan… leegte. Hoe doe je dat als schrijver? Je kunt niets zeggen zonder woorden, want als je de woorden weglaat spreekt alleen het wit. Maar ik ben geen muzikant. Ik heb alleen mijn woorden. Dus zoek en graaf en peur en schaaf en schrap ik verder. Het is geen blokkade, dat niet, het is meer op je tenen op de bovenste sport van de ladder staan en er dan toch net niet bij kunnen. Je voelt het wel met je vingertoppen, strijkt er als het ware langs, maar het echt pakken dat lukt niet, nog niet. Misschien vraag je je af, het, het, wat bedoelt ze dan met het? ‘Het’ is voor mij de ziel van mijn boek, de kern, daar waar ik naartoe beweeg met woorden, dat wat ik wil vangen in woorden. Misschien zoek ik te hard? Misschien niet hard genoeg? De woorden zitten er, de leegte ook, in mezelf, nu nog op papier.