Stel je eens voor dat je fan bent van een schrijver. Een schrijver die een oeuvre heeft waar jij als debutant alleen maar van kunt dromen en die je met bepaalde boeken recht in je hart weet te raken. Stel dat die schrijver Renate Dorrestein is, die prachtboeken schreef als Een hart van steen, Verborgen gebreken en Ontaarde moeders en die je op tal van manieren inspireerde en wijze lessen leerde met onder andere Het geheim van de schrijver, haar visie op het schrijverschap en gewoon door de vrouw te zijn die ze is. En stel je dan eens voor dat jouw uitgever weet te regelen dat diezelfde schrijver jouw debuut wil lezen om daar eventueel iets van te vinden. Ja? Heb je het plaatje voor je?

Ik wel. Ik zie Renate naar de deur lopen en de bruine envelop met daarop het logo van Ambo|Anthos openscheuren en daar mijn (ja echt), manuscript uithalen. Ze loopt ermee naar haar keuken waar ze het op het aanrecht legt en een kop thee zet. Met in de ene hand de thee en in de andere mijn manuscript gaat ze aan haar keukentafel zitten. Ze bekijkt het titelblad, slaat om, leest het gedicht van Imme Dros, slaat om, leest Deel I, slaat om en… is een beetje moe, het is al laat. Ze drinkt haar thee op, loopt naar boven, kleedt zich uit en kruipt in bed. Mijn manuscript legt ze op haar nachtkastje. Ze wil het nachtlampje uitknippen, ziet de titel en pakt het toch weer op schoot.

Dit stelde ik me vannacht voor en kon prompt niet meer slapen. Mijn hart sloeg te hard, ik zweette licht en woelde me suf. Wat gaat ze van mijn boek vinden? Toen ik hoorde dat ze het wilde lezen was ik zo verrast en blij dat ik er kippenvel van kreeg. Wat een voorrecht dat ze het wil lezen. Quote of geen quote, het feit dat zij, Renate Dorrestein herself, nu mijn boek leest betekent voor mij… Nou ja, dat kun je je vast wel voorstellen.