Ken je dat gevoel, dat je leven uit je vingers lijkt te glippen? Dat je twijfelt aan je beslissingen en niet meer kunt focussen op dat wat belangrijk is? Met zo’n gevoel ging ik gisteren naar bed en maalde tot ik in slaap viel. Vanochtend had ik moeite met opstaan, maar ik deed het wel want ik had een afspraak bij mijn uitgever. In de trein viel ik haast in slaap, maar door de koude lucht op het station en de tramrit door Amsterdam begon er iets te kriebelen vanbinnen. En toen ik de uitgeverij binnenstapte en daar mijn boek uitgestald zag staan in de prachtige entree tussen zoveel andere mooie boeken die onlangs verschenen zijn, voelde ik dat ik op het juiste moment op de juiste plek was. Dit was belangrijk. Praten met de marketeer en mijn plan voor een speciale schrijfworkshop delen. Lunchen met mijn redacteur en weer dat gevoel terugkrijgen om te willen schrijven. Door hun enthousiaste reacties laaide mijn schrijversvlammetje weer op.

Op de terugweg in tram en trein kon ik mijn benen niet stilhouden. Ik dook in het boek (De rotskruiper) dat ik cadeau had gekregen en voor ik het wist stond ik op perron 20 op Utrecht CS koukleumend te wachten op de sprinter naar Terweide. Mijn mobiel ging. Het was de makelaar waarmee ik in onderhandeling ben over een maisonnette waar ik met mijn kinderen wil gaan wonen. Ik stapte de sprinter in en er even later weer uit. In de tussentijd kocht ik een huis!

‘Pinocchio went out into the world. He went on his road filled with good intentions, with a vision. He went ready to do all the things he dreamed, but he was pulled this way and that. He was distracted. He faltered. He made mistakes. But he kept on. Pinocchio, in the end, became himself — because the little flame inside him, no matter what crap he went through, would not be extinguished.

We are all Pinocchio.

And do you know what I found after several decades of life? We are Pinocchio over and over again — we achieve our goal, we become a level of ourselves, and then we want to go further. And we make new mistakes, and we have new hardships, but we prevail. We are human. We are alive. We have blood.’ (Patti Smith)