Schrijven maakt gelukkig, las ik laatst in een artikel. Dat kan ik volledig onderstrepen. Het is ook wel logisch, want door te schrijven herbeleef je emoties en ervaringen of je bent juist heel bewust bezig (een soort mindfulness) door te observeren, te luisteren, te proeven, te voelen, zodat je er later gedetailleerd over kunt schrijven. Ik denk dan ook dat schrijvers gevoelige en open mensen zijn, die hun woorden aan het papier toevertrouwen zoals een schilder zijn verf aan het doek en een cabaretier zijn grappen aan het publiek. De een zal zijn schrijfsels voor zichzelf willen houden, de ander slingert ze de wijde wereld in. Ik las ook dat tachtig procent van de debutanten autobiografisch schrijft, of op zijn minst autobiografische elementen gebruikt. Onze zielenroerselen vinden een weg naar buiten, naar het papier. Schrijf het van je af, zeggen we niet voor niets. In mijn eerste roman zitten ook veel autobiografische elementen. Ik denk dat het fiftyfifty is qua werkelijk meegemaakt en puur verzonnen; maar zelfs het ‘verzonnene’ (is dat een bestaand woord of verzin ik dat nu ter plekke?) kent mijn emoties en in elk personage zit wel een stukje van mezelf. De dochterfiguur in mijn verhaal is rond de dertig, ikzelf ben eenenveertig. Ik gebruik de belevingswereld die ik tien jaar geleden had, en stop daar kennis van nu bij. Ik kan er nu als het ware boven gaan hangen en daardoor gemakkelijker spelen met de wegen die ik mijn personages laat bewandelen en de emoties die ik ze erbij geef.

Soms gaan werkelijkheid en fictie hand in hand. Zo zei een tijdje terug een schrijfvriendin tegen me: ‘Ik denk dat in mijn volgende verhaal geen foute mannen meer voorkomen.’ Mijn reactie was: ‘Dat lijkt me een heel goed plan.’ Als schrijver heb je alle touwtjes in handen. In mijn roman speelt een konijn een niet onbelangrijke rol. Ik liet hem in de proloog al doodgaan. Ja maar, kwam het commentaar van de schrijfclub, moet dat konijn nou echt dood, zielig, je kunt hem toch ook laten leven? Eigenlijk liet ik het konijn doodgaan als symbool voor iets anders. Eigenlijk was dat een beetje dubbelop. En eigenlijk was het ook best wel een heel lief en leuk konijn. Mijn eigen konijn was kort daarvoor doodgegaan, met alle emoties van dien. Dus besloot ik het konijn in het verhaal wél te laten leven…en daar werd ik beslist gelukkig van.