Ik heb het verlangen een boek te schrijven. Dat verlangen is er altijd. Een heel nieuw boek, een waar boek, een boek dat gelezen wordt. Ik wil daarin niet gestuurd worden, door niemand, zeker niet door andere schrijvers. Hemingway zei ooit: ‘Laat je boek nooit lezen aan een andere schrijver. Als ze je boek slecht vinden, zullen ze zeggen dat het slecht is. En als ze je boek goed vinden, zullen ze ook zeggen dat het slecht is.’ Andere schrijvers zijn je concurrenten. Ik ben er nog niet uit of ik naar Hemingway wil luisteren.
Wat maakt een boek waarachtig? Ik denk daar veel over na en geloof dat het verhaal in jezelf besloten moet liggen. Er moet iets zijn, een kiem, een drang, een gevoel van onbehagen/frustratie/fascinatie wellicht, waardoor je voelt: ‘Dit verhaal wil ik schrijven, moet ik schrijven.’ Die kiem is er bij mij ook en er zijn personages en scènes en iets wat op een plot lijkt, maar het voelt nog als drijfzand. Ik krijg geen grip, schiet van overmoed naar onvermogen. Helemaal van voren af aan beginnen is moeilijk. Alles is al geschreven, alle liefdes, alle doden, alle grote geheimen. Hoe kan ik origineel zijn? Ik weet dat het antwoord dichtbij is, want doordat ik het opschrijf is het per definitie uniek, elk mens is uniek.
Boek een en twee begon ik zonder angst. Ik dacht niet na of het goed zou worden, ik schreef de scenes zoals ze kwamen. Maar dit derde boek brengt me aan het twijfelen, terwijl het idee al heel lang in mijn hoofd zit. Ik denk te veel na en blokkeer, hoor mezelf al te lang verkondigen dat ik nu écht ga schrijven om het vervolgens niet te doen. Toch weet ik dat ik iets in handen heb. Zelfs deze blog gaat moeizaam. Maar ik dwing mezelf dit op te schrijven, mezelf moed in te spreken. Ik zal wel moeten. Niemand verlangt van mij een volgend boek behalve ikzelf.
Laatst sprak ik drie Marokkaanse jochies aan, ik schat van een jaar of tien, omdat een van hen met zijn fiets op straat lag en de anderen erbij stonden te lachen. Het leek alsof ze ruzie hadden, maar dat bleek niet zo te zijn. De jongen stond op en zei dat het een grapje was. Ik vroeg of hij pijn had. Hij verzekerde me dat hij geen pijn had. ‘Dank u wel dat u zich zorgen maakte mevrouw,’ was zijn antwoord. Dat daar, dat was een kiem, iets onverwachts en zo wil ik het ook in dit volgende boek. Ik wil dat mijn personages elkaar verrassen, kanten tonen die je niet van ze verwacht. Als me dat lukt ben ik al een heel eind. Maar ik loop op de zaken vooruit. Eerst zal ik moeten gaan schrijven. Helemaal opnieuw beginnen. Het verlangen is er. Het verlangen is er altijd.
Mijn romans Tot waar we kijken kunnen en In je dromen ga jij kun je o.a. bestellen via: http://ingevanderkrabben.nl/boeken-en-meer/
