Hoe gaat het met je boek, deel 2
Op een feestje in gesprek met de buurman.
‘Doe maar een witte wijn.’
‘Hier. Wat goed, je boek uit. Proost! Het werd ook wel tijd zeg. Ik zag foto’s van stapels in boekhandels op Facebook. Je zult wel trots zijn. Maar, ja, sorry dat ik het zeg, niets persoonlijks, maar ietsje minder berichten op Facebook mag wel, anders gaan de mensen toch denken…ja ja, nou weten we het wel, heb je haar weer met d’r boek. Dan gaat dat toch tegenstaan en dat wil je nou juist niet, toch? Dat bedoel ik. En? Wat denk je? Bestsellertje? Waar ging het ook al weer over? O, ja, moeder-dochter gedoe, bij mij is vooral dat konijn blijven hangen. Ja meid, nou moet je de boer op, succes ermee. En wel onthouden hè…bescheidenheid siert de mens.'
Twee maanden later op een ander feestje:
‘Een wit wijntje voor de dame, de buurman vergeet dat soort dingen niet. Hoe gaat het nu met de verkoop? Nog steeds de eerste druk zeg je, oplage van 2000. Ja meis, dat zijn heel wat boeken. Maar je bent goed bezig hoor, je duikt steeds weer op, de aanhouder wint. Je doet aan show and tell zeg je? Dat snap ik effe niet, maar eh, ik ben zelf ook maar eens iets op papier gaan zetten. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn dacht ik, boekie schrijven. Heb je nog tips voor je buurman? Clichés vermijden. Nou, dat lukt me wel hoor, appeltje-eitje. Ja, ik dacht ik doe iets met een hond, want dat blijft toch hangen hè, dieren. Nee joh, een schrijfcursus is meer voor vrouwen. Enneh, die uitgeverij, daar kun je me t.z.t. wel naar binnen loodsen toch? Vriendin van me.'
Drie weken later op straat op de fiets, de buurman remt:
'Hé Inge, ik wilde nog vragen hoe het met je boek gaat? Ik heb het gekocht hoor en gelezen. Heeft je moeder het nou eigenlijk al gelezen? Dat lijkt me dan toch spannend. Wat fijn dat ze het heel mooi vond, ze kan ook niet veel anders zeggen natuurlijk. Maar, herkende ze niet van alles? Het is toch autobiografisch je boek? Fictie zeg je. Deels eigen ervaring, deels verzonnen. En dat konijn dan, dat is toch wel echt? Je moeder heeft geen konijn, deed nooit mee aan een talentenshow, je vader is ook geen hoefsmid. O, goh, tja, had ik dat geweten. Maar goed. Al lekker bezig met boek twee? Neuh, ik schrijf niet meer, te weinig zitvlees. Hou me op de hoogte hè. Zo goed, echt knap van je. Houdoe.'
Heinen tipt 'Tot waar we kijken kunnen' op nr.1
Na precies een week gedebuteerd te zijn heeft Boekhandel Heinen in Den Bosch mijn roman op nummer 1 in hun tiplijst staan.
Ook bij de Bruna Parkwijk in Leidsche Rijn staat mijn boek in de tiplijst.
Debuteren, een ingelost verlangen
Eerst wilde ik een boek schrijven. Toen ik eenmaal doorhad hoe ik dat moest doen, schreef ik dag en nacht tussen alle andere bezigheden in mijn leven door. Ik wilde niet meer alleen een boek schrijven, nee, ik wilde een goed boek schrijven, een boek dat een plekje verdiende in iemands boekenkast, een boek waarover de lezer zou nadenken en dat zou raken (dat vind ik zelf de fijnste boeken om te lezen). Daarvoor had ik een uitgever nodig die in mij en mijn verhaal geloofde (plan b was het zelf uit te geven, mocht plan a niet lukken) en die vond ik in Ambo|Anthos. En toen was het zomaar ineens 20 augustus en mocht ik debuteren met ‘Tot waar we kijken kunnen’ bij de prachtige boekhandel Heinen in Den Bosch, waar familie en vrienden in grote getalen aanwezig waren om dat met mij te vieren.
De mens is een verlangend wezen. Verlangen we niet dagelijks naar kleine, simpele dingen als een gezond ontbijt, een zonnige dag, een momentje rust of een koel glas wijn met vrienden op een terras? En hebben we niet grotere verlangens als respect van je medemens, een begrijpende partner, een goede gezondheid? Zodra een verlangen wordt ingelost, klopt het volgende alweer aan de deur van ons leven. Ja, ja, je bent nu wel gedebuteerd, maar zou het niet fijn zijn als je boek het ook goed gaat doen? Als heel veel mensen het gaan kopen en lezen? En dan is er nog het verlangen om verder te schrijven, want boek twee ligt al ongeduldig te wachten in mijn achterhoofd. Ik denk daar veel over na; over verlangen. Het zou een thema in mijn tweede roman kunnen worden. Ons verlangen bepaalt ons, daarvan ben ik overtuigd. De kunst is denk ik om het te sturen in een richting die voor ons heilzaam is, die ons ook af en toe stil laat staan bij wat we allemaal al hebben. En dus pak ik nu mijn boek, mijn eigen boek in mijn handen. Ik lees mijn naam, ik lees de titel, ik lees de prachtige quote van een gewaardeerde collega, ik sla de bladzijden om, voel het papier, strijk over de woorden en laat de pagina’s waaierend langs mijn vingers gaan. Bij het dankwoord stop ik, lees: ‘Een boek schrijven doe je, zo heb ik mogen ontdekken, met een ketting van menselijke schakels om je heen’. Wat volgt ken ik uit mijn hoofd. Ik sla de laatste bladzijde om en bekijk de achterkant. ‘Prachtige roman over een liefdevolle, maar verstikkende moeder-dochterrelatie’, daaronder een beknopte uitleg, nog twee fijne quotes en mijn portretfoto. Als ik die foto beter bekijk zie ik een gelukkig mens, nog boordevol verlangen. En dat is goed, want ons verlangen drijft ons voort en geeft het leven zin.
Boekpresentatie 20 augustus 2015
Op 20 augustus jl. was het dan eindelijk zover en verscheen mijn debuutroman 'Tot waar we kijken kunnen' bij Ambo|Anthos. De boekpresentatie bij Boekhandel Heinen in Den Bosch (de stad waar ik ben geboren) was een overweldigende ervaring: al die vrienden, familie en bekenden die voor mij kwamen, mijn redacteur Sanne die een lovende speech hield en de rij voor het signeren erna. Hierbij een foto-impressie.
Het krekelorkest speelt
Dag en nacht speelt het krekelorkest zijn muziek, soms zwakt het af tot er nog maar één trillende solo klinkt, of stopt het abrupt als een gezamenlijk ademhalen. De dirigent zwaait zijn pootje en precies tegelijk zetten alle muzikanten weer in, het getjirp zwelt aan. Ik raak zo vertrouwd met dit geluid in mijn oren, en wanneer het ineens stopt lijkt de wereld haast te stil. De krekels horen bij dit land, bij de droge rode aarde en de zon die verzengend op je huid brand. Hun melodie klinkt als zoete vijgen die smaken naar room en jam, sardientjes vers uit de zee, gebakken met zout boven een vuur van kool en dennenhout, kristalhelder water met een emmer omhooggehaald uit een put, metersdiep, natuurlijk gezeefd door zand en kiezels. Bergen vol fruitbomen, kruiden, noten en zaden, met gesteente in rode, paarse, bruine en gele tinten. De vijf dagelijkse oproep tot gebed van de imam in zijn minaret die door de lucht schalt. Couscous en tahin, henna, djellaba en lebeya en liters thee, geurend naar honing en mint, die de hele dag door in bogen uit zilveren kannen uitgeschonken en aangeboden wordt. Wat ben ik gastvrij ontvangen en wat heb ik veel gezien en geleerd over dit land wat mij nog vreemd was, over de cultuur en de mensen, hun geloof en gewoontes. Mijn zintuigen trillen nog na. Solo ga ik naar huis, maar ik neem de Berberse melodie mee in mijn hoofd en in mijn hart en ik zal erover schrijven.
Voorlezen en signeren bij Cultuurcampus Vleuterweide
Op zaterdag 5 september kun je me treffen tussen 13.00 - 14.00 uur bij de opening van het culturele seizoen op de Uitmarkt van Vleuterweide. Ik sta bij de stand van de bibliotheek, word geïnterviewd, lees voor uit mijn debuutroman 'Tot waar we kijken kunnen' en signeer daarna bij boekhandel KEES.