Nieuwe website
Wat is het lang geleden dat ik heb geblogd, een jaar geleden. Het is ook lang geleden dat ik aan een nieuw boek heb geschreven. Een keer lukte het mij op mijn vaste schrijfretraite op Terschelling om daadwerkelijk iets te schrijven. Dat werd een kort verhaal over een meisje van tien dat heel graag met haar babybroertje wil gaan fietsen. Tijdens een feest sluipt ze met haar broertje naar buiten, zet het fietsstoeltje van haar moeders fiets op haar eigen grote meiden fiets en rijdt met hem de hof af. Alles gaat goed, tot ze een bocht moet maken.
Hoe het verhaal afloopt vertel ik niet, want sinds een paar dagen (zo vers is het nog) groeit er een groter verhaal over dit meisje en haar broertje in mijn hoofd. Maar goed, even terug naar het bloggen. Ik heb het afgelopen jaar zoveel meegemaakt dat ik helemaal niet in staat was om te schrijven of bloggen, maar daar komt verandering in. Met hernieuwde moed probeer ik op werkgebied weer vooruit te komen.
Bij die nieuwe moed, hoort ook een nieuwe website. Dit wordt dan ook de laatste blog vanuit deze website. Ze heeft me goed gediend en ik ben ook wel erg verknocht aan de mooie tekeningen van Sanne van der Bruggen. Toch wilde ik iets nieuws maken. Meer nadruk op mijn werk als auteur en schrijfcoach, en een andere look en feel die beter bij me past op dit moment. Wat dat betreft zijn mensen net kameleons. Eens in de zoveel tijd veranderen we van kleur en kijken we waar ons dat brengt. Is het een veilige kleur om ons te verschuilen of is het een opvallende kleur om mee voor de dag te komen? Ik hoop op dat laatste. De dagen dat ik me uit het veld geslagen voel, geen zin heb om iets te ondernemen, of denk 'wat heeft het allemaal voor zin', heb ik nog steeds, maar tegelijkertijd lukt het me om mezelf opdrachten te geven en het leven en de kansen die op mijn pad komen aan te gaan.
Laatst had ik een familiedag en toen ik daar zo zat, omringd door mijn ouders, broers, kinderen, ooms en tantes, neven en nichten, in de zon, op een terras met een glas wijn, realiseerde ik me hoe fijn het is zo'n familie te hebben. Ik koester ze, mijn familie en de momenten samen. Ik voel heel sterk dat ik dat wil doen. Het zijn de mensen die mij in al mijn gedaantes en kleuren kennen. Die meeleven als het slecht gaat en mee juichen als het goed gaat. Speciaal mijn ouders, dat is toch wel een stel apart. Ik hoop dat ik ze nog lang mag meemaken, al weet ik dat de tijd ons inhaalt. Ze maken zich zorgen als er veel verandert en halen opgelucht adem als de wisseling voorbij is. Ik zie die groei ook bij mijn eigen kinderen en dat is goed, dat is hoe het leven is.
Ik dwaal weer af van waar ik over wilde bloggen. Die nieuwe website dus. Zij is in de maak. Binnenkort kan ik vanaf de nieuwe site weer verse blogs en vlogs de wereld insturen. Ook zal ik daar het korte verhaal over het meisje en haar broertje voorlezen (wat dus zeer waarschijnlijk een langer verhaal gaat worden, zo werkt dat blijkbaar in mijn hoofd) en schrijf- en leestips delen. Voor iedereen die mij volgt of wil volgen... die schrijft of schrijfdromen heeft en daar een beetje hulp bij kan gebruiken... een jaar zal het niet duren, de wisseling, eerder een maand... tot gauw!
Cathelijn Groot debuteert met verhalenbundel Kanzen
Ik werk aan een nieuw boek en in de tussentijd begeleid ik anderen als schrijfcoach. Zo ook Cathelijn Groot, die 2 oktober 2021 debuteerde bij uitgeverij Palmslag met haar verhalenbundel Kanzen: een boek waarin imperfectie en kwetsbaarheid centraal staan. Zoek jij nog een schrijfcoach en begeleiding bij het schrijf/uitgeeftraject? Kijk dan eens of ik iets voor je kan betekenen bij Individuele schrijfcoaching
Bij Omroep Brabant; muziek & zo
Op 26 april interviewde Eefke Boelhouwers van het radioprogramma Muziek & zo (omroep Brabant) mij over mij roman Van het hart. Je kunt het hier terughoren. Houdoe!
http://ingevanderkrabben.nl/ingevanderkrabben.nl/wp-content/uploads/2021/04/IngevdKrabben_OB.mp3
Kan dit ook anders - Liedje van hoop
Kennen jullie dat liedje Sunny? Oorspronkelijk geschreven door Bobby Hebb en door vele artiesten gecoverd, waaronder Marvin Gaye, Frank Sinatra, James Brown en Stevie Wonder. Een vrolijk, optimistisch soulliedje dat de zon in je hoofd brengt, maar dat vanuit pijn en verlies geschreven werd toen Bobby zijn broer verloor na een steekincident bij een nachtclub.
Dát liedje plopte in mijn hoofd toen ik aan een scene werkte van mijn in januari verschenen roman Van het hart. Er is aan de leden van de rouwgroep gevraagd een herinnering mee te brengen van hun overleden dierbaren en een van hen, Hugo, neemt de plaat van Marvin Gaye mee waar Sunny opstaat. Hij en zijn overleden vrouw dansten regelmatig samen door de kamer op dat nummer.
In een radio-interview dat ik onlangs gaf vroeg de presentator mij hoe ik aan dat liedje was gekomen. Hoe ik op dat idee was gekomen. Ik vertelde hem toen dat ik wel vaker liedjes in mijn hoofd krijg bij dingen die ik zie en doe. ‘Het plopt dan gewoon in mijn hoofd,’ zei ik tegen hem alsof dat een afdoende verklaring was. Maar toen ik er later dieper over na ging denken (voor mij een indicatie dat het een hele goede vraag was) vond ik een logischere verklaring.
Pas toen ik erbij stil stond wist ik weer dat ik Sunny heel vaak luister. Niet elke dag ofzo, maar wel om de zoveel tijd. En dan bijna altijd de versie van Bobby Hebb omdat er zo’n mooie opbouw inzit, omdat het zo binnenkomt als hij het zingt, omdat het vrolijk lijkt maar verdrietig is of misschien wel andersom, verdrietig is maar een hoopvolle boodschap in zich draagt. Omdat het zo simpel lijkt…
Sunny, yesterday my life was filled with rain
Sunny, you smiled at me and really eased the pain
… maar o zo goed in elkaar zit.
Waarom weet ik niet, maar toen ik het liedje eenmaal in die scène schreef wilde ik het vertalen naar het Nederlands. Niet een op een, dan krijg je hele kromme zinnen, maar wel de essentie ervan pakken. Misschien wel om nóg beter door te laten dringen waarover het gaat. Het gaat over verlies en pijn en liefde en hoop. Over dat je soms iemand nodig hebt als je leven gevuld is met regen, iemand die naar je lacht, die de pijn verzacht.
Door het liedje te vertalen kwam ik uit bij de essentie van mijn boek. Het is zwaar, verlies en rouw, en wij kunnen er niet goed mee omgaan, zeker niet in ons eentje. We hebben iemand of iets nodig dat ons helpt; een vriend, een rouwgroep, een liedje, een boek.
Nu is het in Coronatijd heel lastig om je boek te verkopen en valt mijn briljante plan om met boek en begeleidend muzikant langs de boekhandels te trekken om een beetje troost te brengen, in het water. Of kan dat toch anders…?
Ik lied mijn goede collega Thomas Kok de Nederlandse vertaling die ik van het liedje maakte opnemen. Oké, hij is geen Bobby Hebb, en oké, die mooie opbouw bleek veel te lastig op zijn banjo, maar o wat was en ben ik blij met het resultaat! Zeker als ik zie dat hij het toch wel moeilijk vindt, maar het gewoon probeert en dan dat opgeluchte blije hoofd aan het eind. Zijn vrouw stond op het punt van bevallen rond die tijd, dus krijg dan nog maar eens een compleet nieuwe songtekst geleerd. Chapeau!
http://ingevanderkrabben.nl/ingevanderkrabben.nl/wp-content/uploads/2021/03/miesje.mp4
En omdat we met zijn allen het zo moeilijk vinden om deze coronatijd een beetje heelhuids door te komen denk ik dat ‘Miesje’ niet alleen een hele mooie aanvulling is op het boek, maar zeker de boodschap van Bobby blijft uitdragen. Houd hoop, ook al is het zwaar, houd hoop.
Miesje, gister viel de regen nog op mijn kop
Miesje, jij lachte en sindsdien voel ik me top
Bestel Van het hart (of een van mijn eerdere romans) hier en vraag er een gepersonaliseerde boekenlegger bij aan.
Voor de tweede keer bij Boeken met Michel omroep NOOS
Vanwege corona trof ik Michel Oskam niet in de radiostudio op 17 februari jl., maar telefonisch voor een live interview over mijn nieuwste roman Van het hart. Wederom viel me op hoe goed Michel het boek gelezen én begrepen had en mij met zijn vragen zelf nog meer liet nadenken over het verhaal en de thematiek.
Hier kun je het hele interview én de muziek (R.E.M/Everybody hurts, Dany Vera/Roller coaster, Eddie Vedder/Rise) die ik erbij koos terugluisteren.
http://ingevanderkrabben.nl/ingevanderkrabben.nl/wp-content/uploads/2021/02/boeken_met_michel_inge_vd_krabben.mp3
Derde roman verschenen 'Van het hart'
Hoera! Op 28 januari 2021 verscheen mijn derde boek 'Van het hart' bij uitgeverij Luitingh Sijhoff. In het boek staat de 75 jarige Mies Goedhart centraal die na het plotselinge overlijden van haar man vast komt te zitten in haar rouw. Ze kampt met een enorm schuldgevoel en trekt zich terug in haar Villa aan de Vecht. Op aanraden van haar zoon gaat Mies, met gezonde tegenzin, bij een rouwgroep. Daar ontdekt ze, te midden van andere kleurrijke deelnemers met wie ze de confrontatie van haar verlies aangaat, dat er leven is na de dood.
Ik ben erg trots op het boek en hoop dat het vele lezers kan inspireren en troosten die te maken hebben met verlies en rouw. De lezing die ik erbij ontwikkelde staat bol van poëzie, muziek en filosofie, omdat ik geloof in de kracht van kunst bij het omgaan met verlies.
Ik heb het geschreven voor degenen die verliezen en groeien!
Kan dit ook anders - De aanwezige
Mijn goede schrijfvriendin Catharina IIzelenberg is op 1 december overleden. Ik wist dat ze ging overlijden, ze was ziek en uitbehandeld maar ik wist niet dat ze haar eigen boekpresentatie niet zou halen. Dat boek, haar tweede, verscheen op 7 december. Het heet De aanwezige en gaat over het overlijden van haar tienjarig zoontje en de uitgestelde rouw die dat in het gezin met zich meebracht. Omdat ik zelf werkte aan mijn roman Van het hart, waarin een rouwgroep centraal staat, wilde ik mensen bevragen die diepe rouw kenden. Catharina was er een van. Ze liet niet veel los die dag, vond het zichtbaar moeilijk erover te praten. Ze vond ook dat ik niet zoveel aan haar had, maar daar was ik het niet mee eens. De pijn van een kind verliezen lijkt me onzegbaar groot. Ze zei ook dat ik bepaalde dingen niet mocht gebruiken omdat ze die in haar eigen boek wilde gebruiken. We hebben dus tegelijkertijd aan onze boeken over verlies en rouw gewerkt. Ik voelde me altijd al op een bijzondere manier verbonden met Catharina; we leken op elkaar en herkenden veel in elkaar, beiden gevoelig, denkers, beiden de discipline kunnen opbrengen om uren, dagen, weken, jaren aan een boek te werken. Ze was ook helemaal nog niet klaar met schrijven, met leven.
Ze is 72 jaar geworden. Ik heb veel van haar mogen leren en ik vermoed zij op haar beurt ook van mij. Niet voor niets wilde ze dat ik op haar boekpresentatie zou spreken en eventuele interviews geven, samen met haar dochter, richting belangstellende pers. Dat laatste had ze me overigens niet gevraagd, daar kwam ik pas achter toen haar uitgever mij dat verzocht. Hardop zei ik: ‘En bedankt troela, nu moet ik dus twee boeken gaan promoten.’ Maar dat kwam omdat ik de dag dat ik hoorde dat ze gestorven was door mijn rug ging middenin een verhuizing. Ik wilde het eerst niet doen. Ik was verdrietig om haar en mijn rug stond onder hoogspanning. Maar wat later dacht ik eraan hoe hard ze had gewerkt en tot een paar dagen voor haar dood nog had geschreven, herschreven en gecorrigeerd. Ik wilde het toch doen, voor haar. Dan maar wat paracetamol en diclofenac extra in de mik.
De boekpresentatie was in Zwolle in een kerk. Haar kinderen waren er en vrienden en kennissen. De uitgever sprak (die had als een dolle lopen organiseren om alles van de grond te krijgen), haar schoonzoon sprak en ik sprak. Drie vriendinnen van onze schrijfclub lazen stukjes voor uit het boek. Het was een mooie avond, volt trots en tranen. Catharina deed eer aan haar eigen boek, want die avond was zij De aanwezige. Niet in lichaam, wel in geest. Haar eigengereide karakter en haar levenswijsheid spreken door het boek heen. En telkens als ik ernaar kijk, het even oppak, de genietende hoofden zie van haar zoontje op de voorkant en het hare op de achterkant, voel ik hoe ze als schrijver en als mens aanwezig is in mij. En dat geeft me de kracht om dit voor haar te kunnen doen.
Kan dit ook anders - Van het hart
Zoals de personages in mijn nieuwe roman de confrontatie met het verlies van hun dierbaren moeten aangaan, moet ik dat, weliswaar op een ander niveau, nu ook. Mijn roman is af, het verhaal is geschreven, herschreven en ondergaat een laatste correctieronde. Op 28 januari verschijnt 'Van het hart'. Bij de afronding van een boek vertoon ik lichte depressieverschijnselen. Weinig energie, een milde lethargie, laat ik het daar maar op houden. Ik wil het liefst aan een nieuw verhaal beginnen, maar dat lukt niet direct. Er vliegen wel wat ideetjes in mijn hoofd, maar ze vliegen er net zo hard weer uit. Ik weet inmiddels dat ik dat moet laten gebeuren.
Tot ik weer achter mijn laptop kruip om iets nieuws op te schrijven, doe ik allerlei andere dingen – veel romans lezen, boeken over schrijven lezen, een nieuw bedrijfje van de grond krijgen, andere schrijvers coachen – naast de stroom die altijd doorstroomt: kinderen, partner, vrienden, familie, huishouden… gewoon, het leven naast de fictie.
Die fictie dus…
Er bestaat voor mij geen beter medicijn tegen melancholie dan lezen en het opzoeken van de natuur. Zeker in deze coronatijd. Ik trek mijn jas aan en loop het park in. Even de benen strekken, een frisse neus halen. Mijn focus verschuift van het schrijven naar publiciteit en marketing. Hoe krijgen we dit boek bij zoveel mogelijk lezers? Het zal niet gemakkelijk zijn. Boekhandels gaan nóg meer dan ze al deden voor de bekende namen en kopen bescheiden in. Een boekpresentatie zoals bij ‘In je dromen ga jij’ met zeventig man in een mooie boekhandel, mensen in een rij om me te feliciteren en het boek te laten signeren zit er deze keer niet in. Het is zoeken naar alternatieven, met name online. Gelukkig denkt mijn uitgever mee. Er komt een onlineboekpresentatie voor vrienden en familie. Er komt een onlineleesclub. Online, online… ik zucht eens diep, mis bij voorbaat al de persoonlijke ontmoetingen met boekhandelaren, bibliotheken en lezers. Gaat het wel wat worden zo zonder al die contactmomenten? Ik ben trots op het verhaal. Een verhaal over verlies, veerkracht en vriendschap. Een verhaal dat veel mensen troost kan bieden, hoop kan geven, helemaal in deze moeilijke tijd. Dan trekt prachtige klimop in een rode herfstkleur mijn aandacht en steekt de natuur míj́ letterlijk een hart onder de riem.
Kan dit ook anders? - Het juiste moment
Mijn zoon is na zijn eerste jaar overgestapt naar de tweede klas van een nieuwe middelbare school. Dat is voor hem als kind en voor ons als ouders best spannend. Leuk, maar zeker ook spannend. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap en de eerste schoolweek na de zomervakantie was mijn zoon bij zijn vader. Pas op woensdagmiddag zou hij naar mij komen. Ik had hem op zondag via WhatsApp veel succes gewenst met zijn eerste schooldag, maar er bewust voor gekozen tot woensdag te wachten om te vragen hoe het was gegaan en hoe hij het er vond. Ik wilde dat persoonlijk bespreken.
Toen hij woensdagmiddag thuiskwam ontving ik hem enthousiast, hielp hem van zijn loodzware rugtas af en vroeg hem hoe het was geweest. ‘Goed.’ Wat hij van de klas vond. ‘Leuk.’ Van de mentor. ‘Aardig.’ Mijn zoon is overigens dertien en ondergaat allerlei grote lichamelijke en geestelijke veranderingen. Voor ik mijn volgende vraag kon stellen pakte hij zijn mobieltje, zeeg neer op de trap en opende een of ander YouTube filmpje. Verontwaardigd keek ik het aan en was daarbij in mijn achterhoofd nog lichtelijk teleurgesteld dat hij mij bij binnenkomst geen knuffel had gegeven, iets wat hij bijna altijd doet, of moet ik zeggen deed.
Ik vroeg hem of hij zijn mobiel uit wilde zetten omdat we midden in een gesprek zaten en ik heel erg benieuwd was naar hoe hij zijn eerste schooldag had ervaren. Hij keek twee tellen op, zei ‘dat heb ik toch net gezegd’ en keerde terug naar zijn schermpje. Overigens, als ik ook maar iets zeg over zijn excessieve telefoongebruik noemt hij mij een ‘Boomer’, wat ik helemaal niet ben. We hebben het later, toen we weer tot bedaren waren gekomen, even samen opgezocht. Ik ben van de Patatgeneratie met levensgeluk als hoogste doel (of je daar nou blij mee moet zijn) en hij is van de Generatie Z, ook wel Netgeneratie, waarvoor internet en multitasking vanzelfsprekend is.
Je voelt hem al aankomen. Er ontstond een enorme ruzie waarbij ik hem toewierp dat hij zijn telefoon belangrijker vond dan een gesprek met zijn eigen moeder en hij mij verweet dat ik ervan uitging dat hij het zou verprutsen op school. Beiden totaal niet waar. Er werd geschreeuwd, met deuren gesmeten en gehuild. Ik keek uit naar een fijn moment met mijn zoon in de vorm van een goed gesprek, hij wilde na een lange dag op school even uitzoomen en lekker op zijn telefoon.
Gefrustreerd van het geschreeuw riep ik dat ik zo niet met hem wilde praten en sloot me op in mijn slaapkamer. ‘Stank voor dank’, ‘hij zoekt het zelf maar uit’, ‘k!%#t telefoons ook’, en meer van dat soort termen kwamen uit mijn mond. Door de afstand kon ik hem niet meer horen, maar ik kan me zo indenken dat bij hem termen als ‘k!%#tzooi’, ‘bemoeial’ en ‘gezeik’ of iets in die trant uit zijn mond kwamen. Nu had mijn zoon op zijn kamer kunnen blijven en lekker op zijn mobieltje kunnen blijven kijken en kunnen denken dat hij toch al uitgepraat was en klaar is kees.
Maar mijn zoon vertoont naast puber- en generatie z gedrag, ook gedrag dat ik vrij bijzonder vind voor een dertienjarige, zeker op een moment als dit. Hij kan namelijk net als ik niet tegen ruzie. Hij kwam naar mijn kamer en ik zag dat hij moeite had om niet te gaan huilen. ‘Ik wil geen ruzie maken mam. Volgens mij begrijpen we elkaar gewoon niet.’ Waarop ik knikte en vroeg of hij bij me wilde zitten (wat hij deed) en zei dat ik ook geen ruzie wilde maken, dat ik alleen graag wilde weten hoe het was gegaan omdat ik om hem geef en van hem hou. Waarop hij zei dat hij ook van mij hield en boosheid een stomme emotie vond, want daardoor ging je dingen zeggen die je helemaal niet meende. Waarop ik zei dat ik het met hem eens was, maar dat ruzie soms ook kon helpen om de lucht te klaren.
Maar de allerbelangrijkste boodschap die ik hem en mezelf denk ik op dat moment meegaf was: ‘Ik vind het zo groot van jou dat je naar me toe bent gekomen om het uit te praten.’ We knuffelden en op dat ‘juiste moment’ vertelde hij over school, de klas, de mentor, de spelletjes om elkaar beter te leren kennen, over hoe ik niet zo bang moet zijn dat hij het niet goed zal doen en hem meer zijn gang moet laten gaan. En ik vertelde hem dat ik daar niet bang voor ben en dat ik alleen maar hoop dat hij een fijne klas heeft en leuke leraren en vrienden en realiseerde me dat ik hem inderdaad meer zijn eigen gang moet laten gaan. En ook al is hij een opstandige puber en ik een bezorgde moeder, is hij een digital native en ik een digibeet, is hij Generatie Z en ik Generatie Patat: we zijn altijd moeder en zoon.
Wat we afgesproken hebben om herhaling (en al te erge ruzie) te voorkomen? We checken even bij elkaar waar we behoefte aan hebben, zodat ik het juiste moment kies voor mijn vragen en een persoonlijk gesprek en hij het juiste moment kiest om op zijn telefoon te gaan. Opgelost (hoop ik).